Moja bogata ciotka zostawiła mi wszystko. Moi rodzice, którzy porzucili mnie piętnaście lat temu, nagle się pojawili…

Mam na imię Elaine, mam 28 lat i wczoraj zostałam milionerką. Moja ciotka Vivien zostawiła mi wszystko: dwa miliony dolarów, swoją wiktoriańską willę i udziały w firmie. Wciąż byłam w żałobie, kiedy się pojawili. Moi rodzice, ci sami, którzy porzucili mnie piętnaście lat wcześniej bez pożegnania. Uśmiechali się, jakby czas się zatrzymał.

„Jesteśmy waszymi opiekunami” – oznajmiła cicho moja matka. Wtedy do pokoju wszedł mój prawnik, a ich twarze nagle zbladły.

Zanim zanurzysz się w tej szalonej historii, daj znać w komentarzach, skąd oglądasz. Polub ten post, jeśli Ty również miałeś do czynienia z toksycznymi bliskimi i zasubskrybuj naszą społeczność opowiadaczy historii.

Pamiętam czasy, gdy moje życie toczyło się normalnie, aż do trzynastego roku życia. Mieszkałam w skromnym, dwupokojowym mieszkaniu z rodzicami, którzy wydawali się mnie kochać. Tata pracował jako kierownik sprzedaży w lokalnym salonie samochodowym, a mama uczyła trzecioklasistów dwie przecznice dalej. Nie byliśmy bogaci, ale mieliśmy to, co niezbędne: piątkowe wieczory filmowe z popcornem z mikrofalówki, letni obóz z naszym używanym namiotem i świąteczne poranki z gorącą czekoladą i bułeczkami cynamonowymi.

Ale były oznaki, że byłem za młody, żeby je rozpoznać. Szeptane kłótnie za zamkniętymi drzwiami, coraz częstsze. Tajemnicze telefony, które ojciec odbierał na zewnątrz. Nadgodziny piętrzyły się, przez co wracał do domu pachnąc papierosami i alkoholem zamiast pastą do polerowania samochodów.

Mój ojciec zawsze lubił od czasu do czasu zagrać w pokera. Początkowo wydawało się to niegroźne. Potem gry z przyjaciółmi przerodziły się w weekendy w Atlantic City. Pewnej nocy usłyszałem płacz mojej matki, błagającej go, żeby przestał, zanim wszystko stracimy. Obiecał, że to zrobi, ale dla mojego ojca obietnice były jak drobne: łatwe do wydania i szybko zapomniane.

Mama też się zmieniała. Jej szerokie uśmiechy zbladły. Dzwoniła coraz częściej, żeby powiedzieć, że jest chora i leżała w łóżku z zasłoniętymi zasłonami. Lodówka pustoszała, a kiedy pytałam, czy mogę iść na zakupy, wpadała w furię i kazała mi radzić sobie z tym, co mamy. Czasami patrzyła na mnie, jakby chciała wyryć moją twarz w swojej pamięci, po czym wybuchała płaczem i zamykała się w łazience.

Starałam się być idealna. Utrzymywać dobre oceny, sprzątać bez proszenia i nigdy nie narzekać na noszenie tych samych ubrań, dopóki się nie zużyją. Myślałam, że jeśli będę wystarczająco dobra, wszystko wróci do normy.

Dzień, w którym wyjechali, wrył się w moją pamięć z bolesną wyrazistością. Był październikowy wtorek, wyjątkowo zimny jak na wczesną jesień. Obudziłem się późno, bo mama nie przyszła, żeby przypomnieć mi o szkole. Mieszkanie od razu wydało mi się inne: zbyt ciche, zbyt puste. Drzwi do ich sypialni były otwarte, co dziwne, bo w „złe dni” mama zawsze je zamykała.

Szafki były otwarte na oścież, połowa wieszaków pusta. Szuflady komody były wysunięte, odsłaniając tylko kilka niedopasowanych skarpetek. Na blacie kuchennym znalazłam notatkę napisaną ręką mojej mamy. „Elaine, nie damy już rady. Twoja ciocia Vivien się tobą zaopiekuje. Przepraszamy”.

I tak trzynaście lat skróciło się do szesnastu słów. Dzwoniłam wielokrotnie na komórkę mamy, a każdy nieodebrane połączenie ściskało mnie w piersi. Próbowałam do taty, ale telefon był już wyłączony. Przeszukiwałam pamiętniki, kontakty alarmowe, wszystko, co mogłoby mi pomóc zrozumieć.

Spotkałem ciocię Vivien tylko dwa razy. Była starszą siostrą mojego ojca, surową bizneswoman, która mieszkała w innym stanie. Nigdy nie wyszła za mąż, nie miała dzieci i, według moich rodziców, nie akceptowała ich stylu życia.

Nie miałam jak się z nią skontaktować i nawet nie wiedziałam, czy ona wie, co zrobili moi rodzice. Spędziłam noc sama, bojąc się komukolwiek powiedzieć. Co, jeśli oddadzą mnie do rodziny zastępczej? Co, jeśli wrócą, a mnie już nie będzie? Przeżyłam na płatkach śniadaniowych i zasnęłam płacząc na kanapie w salonie, mając telefon w zasięgu ręki.