Właśnie urodziłam, kiedy wpadłam na mojego byłego męża na szpitalnym korytarzu. „Gratulacje” – powiedział, a potem zbladł na widok mojego nowego męża. Chwilę później mój telefon rozświetlił się wiadomością: „Zostaw go. Nie masz pojęcia, kim naprawdę jest ten człowiek…”

Ostry zapach antyseptyku wciąż unosił się na mojej szpitalnej koszuli, gdy wyszłam na korytarz – wysuszony, a jednak promienny. Moja nowo narodzona córeczka spała spokojnie w kołysce przy moim łóżku, a mój nowy mąż, Ethan, poszedł po kawę. Nie spodziewałam się go zobaczyć – mężczyzny, którego kiedyś przysięgałam kochać na zawsze.

„Gratulacje” – powiedział cicho David, a jego głos brzmiał jednocześnie boleśnie znajomo i dziwnie obco. Wyglądał teraz starzej – zmęczone oczy, kilka siwych pasemek w brodzie – ale ta jego cicha pewność siebie nie zbladła.

„Dziękuję” – odpowiedziałam, a moje serce przyspieszyło. Na krótką chwilę czas cofnął się w czasie. Rozwód, kłótnie, pustka i ból tamtych lat – wszystko to napłynęło niczym zimny powiew.

Wtedy Ethan wyszedł zza rogu, trzymając w dłoni dwa parujące kubki. Jego uśmiech zniknął, gdy tylko zobaczył Davida. „Wszystko w porządku?” – zapytał.

„Tak” – skłamałem gładko. „Po prostu… ktoś, kogo kiedyś znałem”.

Wzrok Davida przeskakiwał między nami, zanim w końcu na nim spoczął. Zacisnął dłoń na pasku torby. „Twój mąż?” – zapytał nieczytelnym głosem.

„Tak” – powiedziałem, uspokajając ton.

Coś poruszyło się w jego oczach – zaskoczenie, a potem cień czegoś głębszego. Bez słowa skinął krótko głową i zniknął w sterylnym korytarzu.

Próbowałem to zignorować, ale dziesięć minut później mój telefon zawibrował. Wiadomość od Davida.

Dawid: „Zostaw go. Nie wiesz, kim naprawdę jest ten człowiek”.

Zrobiło mi się zimno w żołądku. Wpatrywałam się w ekran, czytając słowa po raz kolejny, aż mi się rozmyły. Ethan wrócił i postawił kawę na stole. „Wszystko w porządku?”

„Tak” – powtórzyłam, wymuszając uśmiech, który nie objął moich oczu.

Ale nie mogłam przestać zerkać na drzwi. Ani zastanawiać się, co David miał na myśli.

Następnego ranka wypisano mnie ze szpitala. Ethan jechał powoli, co jakiś czas zerkając w lusterko wsteczne, podczas gdy ja tuliłam naszą córeczkę, Emmę. Próbowałam zatracić się w delikatnym splocie jej palców, a nie w wiadomości, którą wysłał David.

Ethan był wszystkim, czego kiedyś myślałam, że już nigdy nie odnajdę – opanowany, delikatny, nieskończenie cierpliwy. Wszedł w moje życie, kiedy składałam się na nowo po rozwodzie, i z nim w końcu poczułam się bezpiecznie.

Słowa Davida wciąż krążyły mi po głowie.