Moja córka upokorzyła mnie podczas czytania testamentu, mówiąc, że nie dostanę nic z majątku mojej byłej żony, opiewającego na 185 milionów dolarów — tuż przed tym, jak prawnik wyjawił prawdę, która zburzyła jej pewność siebie i zmieniła wszystko.

Odgłos deszczu uderzającego o okno mojego mieszkania stał się moją medytacją. Przez ostatnie dwanaście lat był jedyną stałą w moim życiu, stałym rytmem, który niczego ode mnie nie wymagał, niczego mnie nie oceniał, niczego ode mnie nie oczekiwał.

Siedziałem przy małym biurku w kącie mojego jednopokojowego mieszkania w East Vancouver, a blask ekranu laptopa odbijał się od moich okularów do czytania. Piątkowe popołudnie oznaczało, że przed weekendem musiałem załatwić trzy zeznania podatkowe. Pani Chen z pralni na dole. Państwo Patelowie, którzy prowadzili sklep spożywczy. Młody Marcus, kierowca Ubera, który sam się przekwalifikował na UBC.

Małe konta. Prosta praca. Uczciwa praca.

Moje dłonie poruszały się po klawiaturze z tą samą precyzją, z jaką kiedyś zarządzały portfelami wartymi miliardy dolarów. Pamięć mięśniowa nie zapomina, nawet gdy wszystko inne zapomina.

W mieszkaniu panowała cisza, zakłócana jedynie przez deszcz i sporadyczne skrzypienie starego kaloryfera. Żadnego telewizora, żadnej muzyki. Przez lata nauczyłem się doceniać ciszę. Była szczera. Przynajmniej nie udawała czegoś, czym nie była.

Mój telefon zawibrował na biurku. Nieznany numer z Toronto. Prawie nie odebrałem. Dostawałem wystarczająco dużo spamu, ale coś kazało mi po niego sięgnąć.

„Czy to Thomas Brennan?” Głos kobiety. Profesjonalny, urywany, precyzyjny.

“Tak.”

„Panie Brennan, tu Patricia Hullbrook z Asheford and Associates. Dzwonię w sprawie spadku po Margaret Brennan.”

Moja ręka przestała się poruszać na klawiaturze. Margaret. Nie słyszałam tego imienia wypowiedzianego na głos od lat. Nie pozwoliłam sobie o tym pomyśleć.

„Rozumiem” – udało mi się powiedzieć.

„Z przykrością informuję, że pani Brennan zmarła we wtorek. Pogrzeb odbędzie się jutro o godzinie 14:00 na cmentarzu Mount Pleasant w Toronto. Po nabożeństwie o godzinie 16:00 w naszym biurze odbędzie się odczytanie testamentu. Prosimy o Państwa obecność.”

Słowa zdawały się dochodzić z bardzo daleka. Margaret nie żyła. Kobieta, którą kochałem ponad własne życie. Kobieta, dla której zniszczyłem karierę. Kobieta, która nigdy więcej do mnie nie przemówiła.

„Panie Brennan, czy jest pan tam jeszcze?”

„Tak, jestem tutaj.”

„Czy będziesz mógł przyjść?”