Mój syn zostawił swój penthouse, udziały i jacht swojej pięknej żonie – a mnie zostawił zmiętą kopertę z jednym biletem lotniczym na wiejską Francję. Pojechałem… i mężczyzna czekający na końcu tej polnej drogi przywrócił mi przeszłość do życia.

Nigdy nie spodziewałam się, że pochowam swoje dziecko. To najbardziej nienaturalna rzecz na świecie – stać obok wypolerowanej mahoniowej trumny swojego syna i patrzeć, jak ją opuszczają do grobu, podczas gdy ty pozostajesz na powierzchni.

Richard miał tylko 38 lat. Ja mam 62. Nie tak to miało wyglądać.

Kwietniowy deszcz padał nieprzerwaną mżawką, gdy kuliliśmy się pod czarnymi parasolami na cmentarzu Greenwood. Stałam sama, oddzielona od pozostałych żałobników niewidzialną barierą żalu, której nikt nie śmiał przekroczyć. Naprzeciwko mnie stała Amanda, moja synowa, w idealnym makijażu, nieskalanym łzami, w czarnej sukience Chanel, bardziej odpowiedniej na koktajlowe przyjęcie niż na pogrzeb. Była żoną Richarda zaledwie trzy lata. A jednak jakimś cudem stała się centrum tej makabrycznej ceremonii, podczas gdy ja, która samotnie go wychowywałam po śmierci ojca, zostałam zepchnięta na margines.

„Pani Thompson”. Mężczyzna w ponurym garniturze podszedł do mnie, gdy ostatni żałobnicy zaczęli kierować się do swoich samochodów. „Jestem Jeffrey Palmer z kancelarii Palmer Woodson and Hayes. Byłem prawnikiem Richarda. Odczytanie testamentu odbędzie się w domu za godzinę. Proszę o pańską obecność”.

„Dziś w domu?” Nie mogłam ukryć zaskoczenia w głosie. „Czy to nie za wcześnie?”

„Pani Conrad…” – zaczął, używając preferowanego nazwiska Amandy, zanim się poprawił. „Pani Thompson Conrad bardzo nalegała, żebyśmy działali bezzwłocznie”.

Oczywiście, że tak. Nigdy nie rozumiałam, co mój genialny, dobroduszny syn widział w Amandzie Conrad, z jej obsesją na punkcie mediów społecznościowych i nieskrywaną ambicją. Pojawiła się w życiu Richarda niczym idealnie wykalkulowany pocisk. Była modelka, a teraz przedsiębiorczyni lifestylowa, której Instagram obserwowały miliony osób. W ciągu sześciu miesięcy od poznania go na gali charytatywnej, wprowadziła się do jego penthouse’u. W ciągu roku pobrali się.

Starałam się go wspierać. Richard wydawał się szczęśliwy, a po stracie ojca na raka pięć lat wcześniej, zasługiwał na każdą radość, jaką mógł znaleźć. Ale w oczach Amandy, kiedy patrzyła na mojego syna, zawsze było coś wyrachowanego. Coś, co mierzyło jego wartość w dolarach, a nie w oddaniu.

„Będę tam” – powiedziałam prawnikowi, odwracając się, by ukryć nowe łzy, które groziły jego przyjściem.

Penthouse Richarda i Amandy z widokiem na Central Park był już pełen ludzi, kiedy dotarłem na miejsce. Znajomi Amandy ze świata mody, współpracownicy Richarda, kilku dalekich krewnych, których ledwo rozpoznałem. Samo mieszkanie, o powierzchni 21 000 stóp kwadratowych architektonicznego geniuszu, które Richard kupił krótko przed poznaniem Amandy, pod jej wpływem przekształciło się z ciepłego, wypełnionego książkami azylu mojego syna w sterylną witrynę godną magazynu o wystroju wnętrz. Meble charakteryzowały się ostrymi kątami i niekomfortowym minimalizmem. Ściany zdobiły abstrakcyjne dzieła sztuki, które sugerowały wyłącznie status.