Nigdy nie zapomnę tego dnia na moim baby shower, kiedy byłam w ósmym miesiącu ciąży. Mój mąż zszokował wszystkich, dając swojej matce 10 000 dolarów, które zaoszczędziliśmy na dostawę. Kiedy próbowałam go powstrzymać, krzyknął wściekle: „Jak śmiesz mnie powstrzymywać?!”.

Nigdy nie zapomnę tego dnia na moim baby shower, kiedy byłam w ósmym miesiącu ciąży. Mój mąż zszokował wszystkich, dając swojej matce 10 000 dolarów, które zaoszczędziliśmy na dostawę. Kiedy próbowałam go powstrzymać, krzyknął wściekle: „Jak śmiesz mnie powstrzymywać?!”. Zanim zdążyłam zareagować, moja okrutna teściowa uderzyła mnie w brzuch tak mocno, że straciłam równowagę i wpadłam do basenu. Gdy tonęłam, walcząc o oddech i chroniąc dziecko, mój mąż po prostu stał… śmiejąc się. A potem, kiedy spojrzałam na swój brzuch, zamarłam z szoku.

Nigdy nie zapomnę dnia, w którym wszystko się zmieniło. To był mój baby shower, kameralna uroczystość zorganizowana przez moich przyjaciół w naszym domu w Walencji. Byłam w ósmym miesiącu ciąży, a moje serce waliło z mieszanki nerwów i radości. Były różowe dekoracje, łagodna muzyka i wielki tort z kremem i imieniem, które wybraliśmy dla naszej córki: Lucía.

Wszystko wydawało się idealne… aż do momentu, gdy pojawił się mój mąż, Javier, ze swoją matką, Carmen. Odkąd się pobraliśmy, nigdy mnie nie akceptowała. Zawsze powtarzała, że ​​„ukradłam jej syna”. Ale tego dnia pomyślałam, że może będzie inaczej.

Podczas posiłku Javier wstał z wymuszonym uśmiechem. „Mam coś ważnego do ogłoszenia” – powiedział, unosząc kieliszek. Wszyscy ucichli. „Postanowiłem oddać mojej mamie dziesięć tysięcy euro, które zaoszczędziliśmy na narodziny dziecka. Ona potrzebuje tego bardziej niż my”.

Cisza była ogłuszająca. Poczułem, jak krew mi zamarza. „Co ty mówisz?” – wyszeptałem. „Te pieniądze były na szpital, Javier!”

„Nie przesłuchuj mnie przy wszystkich!” – krzyknęła, a jej oczy płonęły gniewem. Starałam się zachować spokój, ale głos mi drżał: „Nie możesz tego zrobić. To pieniądze naszej córki”.

Wtedy jej matka wstała i z okrutnym uśmiechem powiedziała: „Jesteś niewdzięczna! Mój syn może robić ze swoimi pieniędzmi, co chce”. Podeszłam, starając się nie denerwować, ale Javier lekko mnie odepchnął. „Jak śmiesz mnie zatrzymywać!” – ryknął.

I wtedy wydarzyło się coś nie do pomyślenia.