opuścili mój ślub, aby chronić „markę” mojej siostry, więc napisałam prawdę w jednym e-mailu – z dołączonymi wszystkimi rachunkami – i trzymałam kursor nad przyciskiem „wyślij”, podczas gdy mój telefon rozświetlał się ich ostatecznym ultimatum

Część 1

Stoję w sukni ślubnej, palce drżą mi na pomalowanym drewnie drzwi do ogrodu, zerkając przez szparę na rzędy białych krzeseł ustawionych na szmaragdowym trawniku. Serce mi zamiera, gdy wzrok zatrzymuje się na dwóch pustych miejscach w pierwszym rzędzie, ozdobionych satynowymi wstążkami i małymi bukiecikami lilii. Miejscach, na których powinni teraz siedzieć moi rodzice.

Za mną słychać szelest gości poruszających się na krzesłach, cichy szmer szeptów rozprzestrzeniający się niczym zmarszczki na spokojnej wodzie.

Gdzie są jej rodzice? Czy coś się stało?

Myślałem, że po prostu się spóźnili. Kwartet smyczkowy kończy swój utwór, a ostatnie nuty wiszą w powietrzu jak pytanie bez odpowiedzi. Zamykam oczy, starając się powstrzymać łzy.

Nie teraz. Nie po tym, jak spędziłam czterdzieści minut na tym makijażu.

„Leah”. Głos Evana, miękki i spokojny, wyrywa mnie z otchłani rozpaczy. Odwracam się i widzę go stojącego w grafitowym garniturze, z niebieskimi oczami pełnymi mieszaniny troski i gniewu, którą próbuje ukryć dla mojego dobra. Bierze mnie za rękę, a kciukiem kreśli delikatne kółka na mojej skórze.

„Oni nie przyjdą, prawda?”

Wymuszam uśmiech, czując, jak pęka na krawędziach. „Nie każmy wszystkim czekać”.