Moja córka poprosiła mnie o odejście. Nie miałem domu. Z siedmioma dolarami i walizką znalazłem tymczasowe schronienie na poddaszu nad kawiarnią. Postanowiłem spróbować szczęścia po raz ostatni i wygrałem 800 000 dolarów.

Obudziłem się trzaskiem drzwi i dochodzącymi z dołu głosami. Zegar na stoliku nocnym wskazywał 6:00 rano – za wcześnie, żeby wstać z własnej woli, za późno, żeby zasnąć. Usiadłem powoli, czując, jak trzeszczą mi stawy. Artretyzm nasilił się w ciągu ostatnich trzech dni, ale starałem się tego nie okazywać.

„Babciu?” – cichy głosik Lily dobiegł z pierwszego piętra. „Nie śpisz? Mama mówi, że się spóźni i musisz nas zawieźć do szkoły”.

Westchnęłam. Oczywiście, że Meredith się spóźniła. Kiedy moja córka się nie spóźniała? I oczywiście znowu będę zbierać te kawałki – bolące stawy, nieprzespaną noc i wszystko inne.

„Już idę, kochanie” – zawołałam, starając się, aby mój głos brzmiał wesoło.

W łazience ochlapałam twarz wodą i przyglądałam się swojemu odbiciu: sześćdziesiąt dwa lata, zmarszczki, siwe włosy, zmęczone oczy. W głębi duszy wciąż czułam się jak kobieta, która marzyła o zostaniu fotografką, o podróżach, o zwiedzaniu świata. Te marzenia odłożyła na półkę na rzecz męża i córki. Po śmierci Howarda pozostały mi tylko obowiązki.

Połknęłam tabletkę przeciwbólową i się ubrałam. W mojej szafie były praktyczne ubrania bez zbędnych ozdób – w domu Meredith niewiele było miejsca na takie luksusy jak moja osobowość. W kuchni dziesięcioletnia Lily i ośmioletni Joshua siedzieli przy stole, wpatrując się w swoje tabletki, podczas gdy płatki miękły w mleku.

„Dzień dobry, kochani” – powiedziałem, całując ich w główki. „Gdzie jest wasza mama?”

„W swoim pokoju” – mruknął Joshua, wpatrując się w ekran. „Rozmawia przez telefon”.

To było znajome. Meredith Bonham, szefowa marketingu w firmie technologicznej, zawsze radziła sobie z kryzysami ostrym, piskliwym tonem – energia i presja, które napędzały jej karierę i nadszarpywały życie rodzinne.

„Skończyłeś już śniadanie?” – zapytałem, wiedząc już, o co chodzi.

„Nie chcę” – odpowiedzieli chórem.