„Mam pięć dolarów. Mam nadzieję, że to wystarczy” – powiedział mój mąż, wychodząc, zostawiając mnie i dzieci dla swojej nowej miłości. Uważał się za sprytnego, potajemnie sprzedając nasz dom przed ucieczką za granicę. Jednak podczas kontroli paszportowej zatrzymał go funkcjonariusz – i jego wymarzona podróż zakończyła się w areszcie. To, co wydarzyło się później, pochodziło jednak od osoby, której najbardziej ufał.

„Oto coś dla ciebie na następne pięć dni. Mam nadzieję, że to wystarczy.”

David  rzucił niedbale zmięty pięciodolarowy banknot na kuchenny stół. Pieniądze wylądowały obok mojego kubka z niedopitą, zimną herbatą, który stał na tym samym stole, przy którym jedliśmy śniadanie każdego ranka przez ostatnie dziesięć lat. To tam karmiłam dzieci owsianką rano, gdzie wieczorem układaliśmy rodzinne noworoczne puzzle, gdzie dziewięcioletni  Michael  odrabiał pracę domową z matematyki, a ja sprawdzałam jego zeszyty, chwaląc jego dobre oceny i wyjaśniając błędy. To był zwykły kuchenny stół z plastikowym blatem z imitacji drewna, lekko postrzępionym na krawędzi, gdzie sześcioletnia  Chloe  lubiła dłubać paznokciem, gdy marudziła przy jedzeniu. Zawsze rozmawialiśmy o jego wymianie, ale jakoś nigdy się do tego nie zabraliśmy. Zawsze były ważniejsze wydatki: dzieci, naprawy, samochód. Teraz nigdy nie będziemy. Nie będzie nowego stołu. Nie będzie niczego.

David nawet na mnie nie spojrzał. Jego palce już bębniły po ekranie telefonu, a kciuk szybko pisał wiadomość. Prawdopodobnie pisał do  niej , do  Victorii , mówiąc jej, że wszystko poszło gładko, że jego żona dała sobie z tym radę, że nie ma histerii i że wkrótce będą na lotnisku, w samolocie, pod południowym słońcem.

„A tak przy okazji, twoje mieszkanie jest już sprzedane” – powiedział tak swobodnie, jakby podawał prognozę pogody na jutro, jakby nie mówił o dachu nad głowami swoich dzieci, o domu, w którym dorastały. „Możesz się stąd wynieść. Nowi właściciele będą tu z dokumentami jutro rano o dziesiątej. Nie spóźnij się z wyprowadzką. Nie chcę żadnych problemów”.

Stał w drzwiach między korytarzem a kuchnią, wysoki, wysportowany mężczyzna z modną fryzurą, którą kupował u fryzjera za pięćdziesiąt dolarów co dwa tygodnie. Miał na sobie nową włoską skórzaną kurtkę, która kosztowała pięćset dolarów, i emanowała zapachem drogiej męskiej wody kolońskiej. Nie mogłam rozpoznać marki, ale wiedziałam na pewno, że to nie ta, którą dałam mu na ostatnie Boże Narodzenie. Ta butelka wciąż stała nietknięta na półce w łazience, wciąż owinięta folią. Ten zapach był inny, ostry, bogaty, z nutami cedru i bursztynu.  Jej  zapach. Prezent od Victorii, bez wątpienia. Na jego nadgarstku, w zimnym świetle kuchni, błyszczał szwajcarski zegarek z czarnym skórzanym paskiem — Tissot, automatyczny, wodoodporny, z szafirowym szkłem. Kosztował około tysiąca dolarów, według cen, które sprawdziłam w internecie po tym, jak zobaczyłam go na jego nadgarstku. Kupił go na urodziny miesiąc temu, twierdząc, że wziął pożyczkę, że zawsze marzył o tym modelu, że mężczyzna powinien nosić porządny zegarek. Byłam wtedy zdenerwowana, myśląc, że powinnam była zapytać, czego chce, zaoszczędzić, zrobić mu niespodziankę. Naiwna idiotka. Wtedy nie wiedziałam, że to prezent od niej. Od Victorii Hayes, trzydziestodwuletniej trenerki fitness z powiększonymi ustami i sztucznym uśmiechem. Jakie romantyczne. Jakie oryginalne. Jakie tanie.