Kiedy odbierałam syna z żłobka, mąż napisał SMS-a: „Przeprowadzam się do Hiszpanii z Claire. Wydałem wszystkie oszczędności. Powodzenia z płaceniem czynszu!”. Spojrzałam na drobne rączki naszego syna, wzięłam głęboki oddech i po prostu odpisałam: „Dzięki za informację”. Kiedy wylądował w Barcelonie i sprawdził swoje konto.

Tego popołudnia deszcz lał bezlitośnie, miażdżąc przednią szybę mojego starego Subaru, gdy wjeżdżałem na parking przy żłobku w północno-wschodnim Portland. Mój telefon zawibrował w uchwycie na kubek – ostry dźwięk przebił się przez rytm wycieraczek. Zerknąłem na niego, spodziewając się zwykłego SMS-a od Christophera o zakupach albo najnowszej obsesji Mii na punkcie jogurtu truskawkowego.

Zamiast tego słowa na ekranie zaparły mi dech w piersiach.

Przeprowadzam się do Barcelony z Clare. Przelałem oszczędności na konto. Powodzenia z czynszem.

Moje palce zamarły na kierownicy, a świat skurczył się do świecącego ekranu.

Mia, moja pięcioletnia córka, była w środku, pewnie ściskając swój poplamiony farbą plecak, czekając, aż ją wypiszę. Byłam Eleną Harper, trzydziestoośmioletnią ilustratorką freelancerką, która zamieniła nocne terminy na projekty na bajki na dobranoc. A teraz, jak się okazuje, była żona Christophera Caldwella, która właśnie rozwaliła nasze życie jednym SMS-em.