„Potrzebuję pieniędzy jutro!” – rozkazał ojciec, wręczając mi dług mojej siostry w wysokości 800 000 dolarów. „I żadnych opóźnień!” – dodał. Uśmiechnąłem się i powiedziałem: „Dobrze”. Cztery godziny później byłem na lotnisku. Kiedy przyszedł do mojego domu, żeby odebrać pieniądze, zastał tylko zamknięte drzwi i pudełko. Otworzył je i zaczął krzyczeć!

Trzy mocne pukania wstrząsnęły moimi drzwiami. To nie była przyjazna wizyta. To był werdykt.

Byłem w swoim biurze, małym pokoju na tyłach domu z widokiem na spokojny ogród. Ciszę zakłócało jedynie delikatne stukanie klawiatury i szum lodówki w kuchni. Pracowałem niestrudzenie od dziesięciu godzin, finalizując ofertę nowego projektu w branży nieruchomości komercyjnych. Liczby na ekranie były wyraźne i precyzyjne. Były spójne. Wszystko wydawało się normalne. Moje życie, ogólnie rzecz biorąc, sprawiało takie samo wrażenie: spokojne, uporządkowane i moje własne.

Rozległo się kolejne pukanie, tym razem głośniejsze. Niecierpliwe. Westchnęłam i odsunęłam krzesło. Wiedziałam, kto to. Nikt inny na świecie nie pukał do moich drzwi z taką pewnością siebie. Przeszłam przez cichy dom, bose stopy stąpały po lodowatym parkiecie. Wzięłam głęboki oddech, zanim przekręciłam klamkę, przygotowując się nie na kłótnię, ale na widowisko.

Kiedy otworzyłam, zobaczyłam mojego ojca, Jamesa Donovana. Był to imponujący mężczyzna, zajmujący więcej miejsca, niż wymagało jego ciało. Miał drogi garnitur, surowy wyraz twarzy i trzymał w ręku elegancki skórzany segregator wypełniony liczbami, które – jak wiedziałam – będą chaotyczne i aroganckie. Patrzył na mnie nie jak na córkę, ale jak na źródło inspiracji.

„Clare” – powiedział głosem nie dającym podstaw do dyskusji.

„Tato” – odpowiedziałem zupełnie spokojnym tonem.

Nie zaprosiłam go do środka. Za nim czaiła się moja siostra, Megan. Była mistrzynią w udawaniu kruchości: miała wielkie, sarnie oczy i talent do przekuwania problemów w delikatne tragedie. Dziś przerosła wszelkie oczekiwania. Wyglądała jak zwiędły kwiat, kurczowo trzymając się ramienia mojego ojca, jakby miała się załamać bez jego wsparcia. Miała na sobie płaszcz, za który prawdopodobnie zapłaciłam.

„Musimy porozmawiać” – powiedział mój ojciec, przeciskając się obok mnie, żeby wejść do holu.

Nie czekał na zaproszenie. Nigdy. Megan wślizgnęła się za niego, unikając mojego wzroku. Wszedł prosto do mojego salonu i położył teczkę na szklanym stoliku kawowym. Hałas przerwał ciszę. Stał tam, jak generał badający pole bitwy, które z pewnością wygra.

„Potrzebuję pieniędzy jutro” – rozkazał.