Po tym, jak moi dziadkowie zginęli w wypadku samochodowym, ich prawnik ujawnił, że jestem jedynym spadkobiercą ich milionowej fortuny. Moja rodzina zażądała, abym oddał im spadek; odmówiłem. Tego samego wieczoru wyrzucili mnie z domu. Zamieszkałem z dziadkami. Następnego dnia przyszli mnie eksmitować… ale zamarli, widząc, kto stoi obok mnie. Ich twarze zastygły w zdumieniu.

Po śmierci dziadków odziedziczyłem 30 milionów dolarów. Moi rodzice zażądali ich, kiedy odmówiłem…

Nazywam się Amara Jenkins i mam 28 lat. Jestem czarną owcą w mojej rodzinie, skądinąd wpływowej rodzinie z Atlanty. Dwa dni temu pochowaliśmy moich ukochanych dziadków, Eliasa i Lorettę Bishop. Dziś siedzieliśmy w gabinecie ich prawnika, w powietrzu unosił się udawany żal i prawdziwa chciwość. Mój ojciec, pastor Marcus Jenkins, poprawiał garnitur, gotowy włączyć ich dziedzictwo do swojej posługi. Mój brat, Jamal, i jego żona, Tiffany, już szeptali o samochodach, które zamierzali kupić. Wszyscy patrzyli na mnie, na rozczarowanego, z politowaniem.

Prawnik, pan Strickland, odchrząknął i przeczytał testament. Trzydzieści milionów dolarów. Cała kwota. Moja. Zapadła absolutna cisza. Ale widząc, jak ich twarze wykrzywiają się z chciwości w czystą furię, zrozumiałem prawdę. Te trzydzieści milionów to tylko próba i wszyscy mieli ją zdać.

Zanim przejdziemy dalej, dajcie znać w komentarzach, skąd oglądacie dzisiejszy odcinek. A jeśli już jako jedyni w rodzinie widzieliście prawdę, śmiało polubcie i zasubskrybujcie. Nie przegapcie tego, co będzie dalej!

Ciężką ciszę w gabinecie pana Stricklanda przerwał dźwięk – wysoki, ochrypły jęk. Wydobył się on z Tiffany, białej żony mojego brata Jamala. Jej idealnie wypielęgnowana dłoń powędrowała do piersi, a niebieskie oczy rozszerzyły się, nie ze smutku, lecz z jakąś gwałtowną kalkulacją. Kalkulowała.

„Co on właśnie powiedział?” Głos Tiffany był ledwie słyszalny, ale przeszył pokój niczym nóż. Nie patrzyła na prawnika. Wpatrywała się we mnie.

Mój ojciec, wielebny Marcus Jenkins, był człowiekiem, który zbudował swoje życie na iluzji kontroli. Stał jak sparaliżowany, z dłońmi zaciśniętymi na mahoniowym stole, z białymi kostkami palców. Maska pogrążonego w żałobie syna rozprysła się, zastąpiona czystym, nieskażonym szokiem.

„Strickland” – powiedział cicho, groźnie. „Musi być jakaś pomyłka. Przeczytaj jeszcze raz”.