Na moim przyjęciu zaręczynowym moja przyszła teściowa zerwała mi z szyi stary srebrny medalion i rzuciła go na podłogę. „Jaki skąpiec!” – zadrwiła. „W naszej rodzinie nosi się tylko diamenty!” Goście kiwali głowami na znak zgody – aż babcia mojego narzeczonego powoli wstała. Drżącymi rękami założyła rękawiczki, podniosła medalion i wyszeptała: „To unikatowy przedmiot, który Charles Tiffany wykonał dla królowej Elżbiety II. Jest bezcenny… Kim jesteś?”

Część I: Akwarium z rekinami

Doroczne letnie przyjęcie zaręczynowe rodziny Sterlingów było morzem starej fortuny, arogancji Nowej Anglii, a ja, Anna, tonęłam w tym morzu. Wielka sala balowa ich posiadłości w Connecticut lśniła zimnym, onieśmielającym światłem, odbijającym się od diamentów z rodu królewskiego i kryształowych kieliszków do szampana, z których każdy błyszczał niczym cichy osąd. Czułam się niemożliwie mała, niczym dryfująca łódka na oceanie jachtów. Moja prosta lniana sukienka – najpiękniejsza rzecz, jaką miałam, kupiona na wyprzedaży po trzech miesiącach ostrożnego oszczędzania – wyglądała i leżała jak ścierka w pokoju pełnym szytych na miarę ubrań. Moim jedynym dodatkiem, ściskanym nerwowo w wilgotnej dłoni, była jedyna rzecz, która naprawdę do mnie należała: zmatowiały, ciężki srebrny medalion, który matka dała mi na łożu śmierci. Był moją kotwicą w tym obcym świecie.

Mój narzeczony, Alex Sterling, przystojny, czarujący i w tej chwili kompletnie bez kręgosłupa, stał po drugiej stronie pokoju, już pochłonięty kręgiem swoich przyjaciół grających w polo. Ich gromki śmiech był jak odległy świat od mojego cichego niepokoju. Obiecał, że zostanie przy mnie, będzie moją tarczą. „Nie martw się”, powiedział, „będą cię kochać”. Ale siła grawitacji jego rodu była zbyt silna. Zostałam sama, by nawigować przez rekiny.

Jego matka, Brenda, kobieta, której uśmiech nigdy nie sięgał jej zimnych, badawczych oczu, gardziła mną od chwili, gdy Alex mnie przedstawił. Nie byłem „agentem Sterlinga”. Byłem stypendystą, który studiował na tym samym uniwersytecie co jej syn, nikim znikąd, plamą na ich nieskazitelnym drzewie genealogicznym. Jej dezaprobata była namacalna, chłód, który podążał za mną po całym pokoju.

Teraz sunęła w jej stronę niczym drapieżnik w lśniącej jedwabnej sukni, a jej ruchy były studium wyćwiczonej, niewymuszonej pogardy. Jej głos, gdy się odezwała, niósł się z precyzją wyszkolonej aktorki przez grzeczną ciszę sali – przemyślany gest, mający na celu przyciągnięcie widowni.