Tydzień przed świętami Bożego Narodzenia byłam oszołomiona, gdy usłyszałam przez telefon, jak moja córka mówi: „Wyślij po prostu wszystkie 8 dzieci do mamy, żeby je popilnowała, pojedziemy na wakacje i będziemy się dobrze bawić”. Rano 23-go spakowałam swoje rzeczy do samochodu i pojechałam prosto nad morze.

Tydzień przed świętami Bożego Narodzenia, kiedy siedziałam w kuchni i robiłam kawę, usłyszałam głosy dochodzące z salonu. To Amanda, moja córka, rozmawiała przez telefon. Jej ton był swobodny, beztroski, jakby planowała wakacje albo wybierała nową sukienkę.

Podszedłem powoli, bezszelestnie, bo coś w jej głosie kazało mi się zatrzymać. Potem usłyszałem, jak mówi wyraźnie: „Po prostu zostaw jej ośmioro wnuków do opieki i to wszystko. Ona i tak nie ma nic innego do roboty. Jedziemy do hotelu i będziemy mieli spokój”.

Poczułem, jakby podłoga otworzyła się pod moimi stopami. Stałem jak sparaliżowany za drzwiami, wciąż trzymając kubek w dłoni, próbując przetworzyć to, co przed chwilą usłyszałem. Nie pierwszy raz słyszałem coś takiego, ale nigdy tak bezpośrednio, tak zimno, tak kompletnie bez żadnego względu na mnie.

Amanda kontynuowała rozmowę, a nawet się śmiała.

„Tak, Martin już zarezerwował hotel nad morzem. Wykorzystamy te dni bez dzieci. Robert i Lucy też się zgadzają. Jadą do tego kurortu, który zawsze chcieli odwiedzić. Mama ma doświadczenie. Wie, jak sobie poradzić z całą ósemką. Poza tym już kupiła prezenty i zapłaciła za kolację. Musimy tylko przyjechać 25-tego, zjeść, otworzyć prezenty i to wszystko. Idealnie. Nie, idealnie.”

To słowo wisiało w powietrzu jak trucizna. Idealne dla nich. Idealne dla wszystkich oprócz mnie.

Ostrożnie odstawiłem kubek na stół, starając się nie wydawać dźwięku. Moje ręce drżały, nie ze strachu, ale z wściekłości tak głębokiej, że nawet nie zdawałem sobie z niej sprawy. Wściekłości, która drzemała w mnie latami, czekając na moment, by się obudzić.

Cicho wyszłam z kuchni, przeszłam przez korytarz i weszłam po schodach do sypialni. Każdy krok wydawał się cięższy od poprzedniego. Zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam na brzegu łóżka, wpatrując się w przestrzeń.

Oto ja, Celia Johnson, sześćdziesięciosiedmioletnia, wdowa od dwunastu lat, matka dwójki dzieci, która właśnie zredukowała mnie do roli wolnego pracownika. Babcia ośmiorga wnucząt, które kochałam całym sercem, ale które najwyraźniej służyły tylko jako pretekst dla ich rodziców, by uciec od odpowiedzialności.

Amanda miała trójkę dzieci. Robert miał piątkę. Osiem pięknych stworzeń, które uwielbiałam, ale ich rodzice byli gotowi zostawić je ze mną, jakbym była całodobową opieką nad dziećmi.

Rozejrzałam się po swoim pokoju. Ściany były zapełnione zdjęciami rodzinnymi, urodzinami, ukończeniami szkół, komuniami. Na wszystkich tych zdjęciach byłam obecna, zawsze obecna, zawsze uśmiechnięta, zawsze kogoś niosąca, służąca komuś, organizująca wszystko z tła. Ale na żadnym z tych zdjęć nie byłam w centrum uwagi. Na żadnej z tych uroczystości nikt nie pomyślał o mnie pierwszy.

Wstałam i podeszłam do szafy. Były tam torby z prezentami, które kupiłam w ciągu ostatnich trzech miesięcy, osiem starannie dobranych prezentów dla każdego z moich wnuków – zabawki, ubrania, książki. W sumie wydałam ponad 1200 dolarów. Pieniądze pochodziły z mojej emerytury, która nie była duża, ale zawsze ostrożnie nimi zarządzałam, żeby móc dać im coś wyjątkowego na Boże Narodzenie.

Był też paragon z zakupów, na którym zapłaciłem z góry za cały obiad dla osiemnastu osób: indyk, dodatki, desery, napoje – kolejne 900 dolarów, które pobrałem z własnej kieszeni, bez proszenia. Zrobiłem to po prostu, bo myślałem, że tak okazuje się miłość. Myślałem, że jeśli dam wystarczająco dużo, w końcu coś dostanę w zamian.

Jakże byłem naiwny.