Moja kuzynka podczas swojego toastu wyśmiała mój status samotnej matki, nazywając mnie „przestrogą”. Nie wiedziała, że ​​jej narzeczony stoi tam tylko dlatego, że go zatrudniłam i miałam zamiar anulować czek ślubny.

Kryształowe żyrandole sali balowej St. Regis migotały nad głowami, rzucając złotą poświatę na dwustu gości. To była scena absolutnego przepychu. Białe róże spływały kaskadami z każdego stolika, szampan był rocznikowym Dom Pérignon , a w powietrzu unosił się zapach drogich perfum i starych pieniędzy.

Moja kuzynka Jessica siedziała przy głównym stole, promieniejąc w designerskiej sukience, która kosztowała więcej niż większość samochodów. Obok niej siedział Michael, jej narzeczony. Był przystojny i odnosił sukcesy – prezes szybko rozwijającej się firmy technologicznej z branży logistycznej o nazwie Vanguard . Dla rodziny był okazem stulecia. Złotym Biletem.

A potem byłem ja.

Siedziałam przy stoliku numer 14, tuż przy drzwiach kuchennych. Miałam na sobie prostą granatową sukienkę, którą nosiłam od lat. Obok mnie siedział mój pięcioletni syn, Leo. Rysował cicho na serwetce, nieświadomy, że połowa sali patrzyła na niego z politowaniem, a druga połowa z pogardą.

Mam na imię Clara. Dla mojej rodziny jestem „czarną owcą”. Pomyłką. Kobietą, która zaszła w ciążę w wieku dwudziestu dwóch lat, rzuciła studia na Stanford i zniknęła w zapomnieniu, by wychować dziecko bez ojca. Zakładali, że jestem osobą walczącą o przetrwanie, freelancerką, żyjącą z resztek cierpliwości rodziny.

Tolerowali moją obecność na tych wydarzeniach tylko dlatego, że dzięki temu postrzegano ich jako osoby życzliwe.

Wziąłem łyk wody. Chciałem tylko dokończyć przemówienia i wrócić do domu.

„Mamo” – wyszeptał Leo, ciągnąc mnie za rękaw. „Możemy iść? Muzyka jest głośna”.

„Już niedługo, kochanie” – wyszeptałam, całując go w czoło. „Daj tylko cioci Jessice dokończyć rozmowę”.

Jessica stuknęła łyżeczką o kieliszek szampana. W sali zapadła cisza. Wstała, promieniejąc, rozkoszując się uwielbieniem.

„Dziękuję wam wszystkim za przybycie” – zaczęła głosem ociekającym wyćwiczoną słodyczą. „Dziś wieczorem chodzi o miłość. O znalezienie drugiej połówki. O budowanie właściwej przyszłości ” .

Jej wzrok przesunął się po pokoju. Spoczął na mnie. Jej uśmiech nie zgasł, ale spojrzenie stało się zimne.

„Wiesz” – zaśmiała się lekko – „dorastając, zawsze wiedziałam, że chcę czekać na Księcia z Bajki. Nie chciałam być… cóż, przestrogą”.

Gestem wskazała na stolik nr 14.

„Jak moja droga kuzynka Klara.”

Rozdział 1: Żart

Fala niezręcznego śmiechu przetoczyła się przez pokój. Poczułem ucisk w żołądku.