Moi rodzice odpuścili mój ślub, bo nie chciałam, żeby był „mniej efektowny” niż ślub mojej idealnej siostry — teraz chcą, żebym się uśmiechała w jej wielkim dniu

Stoję w sukni ślubnej, palce drżą mi na pomalowanym drewnie drzwi do ogrodu, zerkając przez szparę na rzędy białych krzeseł ustawionych na szmaragdowym trawniku. Serce mi zamiera, gdy wzrok zatrzymuje się na dwóch pustych miejscach w pierwszym rzędzie, ozdobionych satynowymi wstążkami i małymi bukiecikami lilii. Miejscach, na których powinni teraz siedzieć moi rodzice.

Za mną słychać szelest gości poruszających się na krzesłach, cichy szmer szeptów rozprzestrzeniający się niczym zmarszczki na spokojnej wodzie.

„Gdzie są jej rodzice? Coś się stało?”

Myślałam, że po prostu się spóźnili. Kwartet smyczkowy kończy swój utwór, a ostatnie nuty wiszą w powietrzu jak pytanie bez odpowiedzi. Zamykam oczy, starając się powstrzymać łzy. Nie teraz. Nie po tym, jak spędziłam czterdzieści minut na tym makijażu.

„Leah.”

Głos Evana, miękki i spokojny, odciąga mnie od krawędzi rozpaczy. Odwracam się i widzę go stojącego w swoim grafitowym garniturze, z niebieskimi oczami pełnymi mieszaniny troski i gniewu, którą próbuje ukryć dla mojego dobra. Bierze mnie za rękę, a kciukiem kreśli delikatne okręgi na mojej skórze.

„Oni nie przyjdą, prawda?”

Zmuszam się do uśmiechu, czując, jak pęka na krawędziach.

„Nie każmy wszystkim czekać”.

Uświadomienie sobie tego faktu nie zaskakuje mnie tak bardzo, jak powinno. Czyż nie spędziłam całego życia zabiegając o ich aprobatę? Zawsze drugie miejsce za Morgan, a jej idealna twarz rozlewała się po stronach magazynów. Pamiętam, jak miałam szesnaście lat i przyniosłam do domu wiadomość o wygranej w stanowym konkursie informatycznym. Mój ojciec podniósł wzrok znad gazety, skinął głową i powiedział: „To miło, kochanie”. W następnej chwili zawołał moją mamę.

„Carol, widziałaś nowy artykuł Morgana w Vogue?”

Postawili go nad kominkiem. Mój wzrok podążył za nim ku lśniącej ramce z idealnym uśmiechem mojej siostry, podczas gdy mój certyfikat wylądował w szufladzie z innymi. Może jeśli dziś będę wystarczająco idealna, w końcu mnie zobaczą. Ta myśl przychodzi nieproszona, to samo desperackie pragnienie, które nosiłam w sobie od dzieciństwa. Nawet teraz, w dniu mojego ślubu, część mnie wciąż ma nadzieję, że wpadną przez drzwi w ostatniej chwili z jakimś rozsądnym wytłumaczeniem. Ale nie wpadną. I wiem to.

Obok nas pojawia się ojciec Evana, przystojny w garniturze, z butonierką w kolorze róż ogrodowych, które nas otaczają. Jego wzrok wędruje po pustych siedzeniach, a potem z powrotem na mnie – życzliwy, ale bez litości.

„Wszystko będzie gotowe, kiedy ty będziesz gotowy” – mówi cicho.

Kiwam głową, biorąc głęboki oddech, gdy Evan ściska moją dłoń raz, po czym odsuwa się, by zająć swoje miejsce przy ołtarzu. Pani Rhodes, moja przyszła teściowa, podchodzi i delikatnie poprawia mi kwiat we włosach. Ta kobieta, która wczoraj sama układała każdy kwiat, która koordynowała działania z firmami cateringowymi, wypytując jednocześnie o moje ulubione desery, która patrzyła na mnie od pierwszego dnia, kiedy się poznaliśmy, jak na kogoś godnego jej syna.

„Wyglądasz pięknie, Leah” – szepcze. „Naprawdę pięknie”.

Kwartet smyczkowy rozpoczyna marsz weselny, a drzwi do ogrodu się otwierają. Wszyscy 120 gości wstają i odwracają się, by patrzeć, jak samotnie idę do ołtarza. Nie ma ojca, który by mnie wydał, ani matki, która ocierałaby łzy chusteczką. Ale jest Evan, czekający na mnie z uśmiechem, który zawsze sprawiał, że czułam się odnaleziona, a nie zagubiona.

Ceremonia mija w mgnieniu oka, aż do momentu, gdy zostajemy ogłoszeni mężem i żoną, przypieczętowując nasze przyrzeczenie pocałunkiem, a wokół rozbrzmiewają oklaski. Odwracamy się do gości, trzymając się za ręce, i przez chwilę niemal zapominam o pustych krzesłach, aż do rozpoczęcia przyjęcia.

„Panie i panowie” – ogłasza DJ – „czas na taniec ojca z córką”.