Wygrałem 100 milionów dolarów, ale na święta przyszedłem w swetrze z second-handu za 6 dolarów, więc mama kazała mi jeść na mroźnym ganku, podczas gdy mój brat wznosił toast „za udane dzieci”… Wtedy z mojej kieszeni wypadł los Powerball i upadł na jej marmurową podłogę, a ona rzuciła się po niego jak zwierzę

Wygrałam 100 milionów dolarów, ale na kolację wigilijną poszłam w starych ubraniach. Moja rodzina wyśmiewała moje „ubóstwo” i kazała mi jeść na ganku. Wychodząc, „przypadkowo” upuściłam zwycięski los. Mama rzuciła się na niego… ale nie wiedziała… Już go zrealizowałam i… Nazywam się Olivia Torres i mam 38 lat. W zeszłą Wigilię mama zmusiła mnie do jedzenia kolacji na ganku w 30-stopniowym upale, podczas gdy moja rodzina świętowała w środku, wznosząc toast za moje porażki szampanem, który kosztował więcej niż moja tygodniowa pensja. Powiedziała, że ​​jestem zbyt biedna, żeby siedzieć przy jej stole, że mój uniform woźnego mógłby zarazić innych gości. Ale kiedy los Powerball o wartości 100 milionów dolarów wypadł z mojej podartej kieszeni na jej włoską marmurową podłogę, rzuciła się na niego, jakby od tego zależało jej życie, twierdząc, że należy do niej, ponieważ dotknął jej własności. Dźwięk, który wydała, gdy odkryła, że ​​już trzy tygodnie wcześniej zrealizowałem tę kwotę i przekazałem 90 milionów dolarów na cele charytatywne, jest czymś, czego nigdy nie zapomnę. Zanim przejdziemy dalej, poświęć chwilę na polubienie i subskrypcję, ale tylko jeśli naprawdę podoba Ci się ta historia. Chciałbym wiedzieć, skąd oglądasz i która jest godzina w Twoim zakątku świata. To historia o tym, jak ubóstwo nauczyło mnie czegoś, co potwierdziło 100 milionów. Pieniądze nie zmieniają ludzi. Po prostu ujawniają, kim naprawdę są. Pięć lat temu byłem dyrektorem generalnym technologicznego startupu o nazwie NextGen Solutions. Tworzyliśmy oprogramowanie dla małych firm, a ja zainwestowałem wszystko: moje oszczędności, mój 401(k), nawet pożyczkę zaciągniętą pod zastaw mojego mieszkania. Kiedy firma upadła po tym, jak jeden z moich głównych klientów nie spłacił długu, straciłem 500 000 dolarów z dnia na dzień. Dokumenty upadłościowe zostały podpisane w tym samym budynku, w którym teraz myję podłogi każdej nocy od 18:00 do 2:00 w nocy. Tak, jestem woźnym w moim własnym byłym budynku biurowym. Każdego wieczoru pcham wózek obok narożnego apartamentu na piętnastym piętrze, apartamentu 1520, gdzie kiedyś podejmowałem decyzje, które dotyczyły 40 pracowników. Teraz opróżniam kosze na śmieci dyrektorów o połowę młodszych ode mnie, którzy nawet nie podnoszą wzroku, gdy wchodzę. Na drzwiach widnieje teraz tabliczka z nazwą „Harrison Tech Ventures”, ale wciąż pamiętam, jak widniał na niej napis „Olivia Torres, dyrektor generalna”. Moja matka Margaret nigdy nie pozwoliła mi zapomnieć o tym upadku.

„Miałeś wszystko”

mówiła na każdym spotkaniu rodzinnym, a jej głos niósł się po zatłoczonych pomieszczeniach,

„i zmarnowałeś to wszystko na jakieś śmieszne marzenie”.

Zwracała się do każdego, kto jej słuchał – kuzynów, ciotek, przyjaciół rodziny – i dodawała:

„Dzięki Bogu Daniel ma lepszą głowę do interesów”.