Wróciłam do domu bez zapowiedzi po wakacjach i zastałam córkę samą, walczącą o życie na oddziale intensywnej terapii. Mój zięć był na luksusowym jachcie z przyjaciółmi. Zablokowałam wszystkie jego konta i godzinę później oszalał.

Mój świat roztrzaskał się siłą sześciu słów.

„Pańska córka jest na oddziale intensywnej terapii”.

Sterylne powietrze szpitala kłuło mnie w płuca, a głos recepcjonistki rozbrzmiewał mi w głowie. Zaledwie trzydzieści minut wcześniej wtaczałam walizkę przez drzwi wejściowe, wciąż unosząc zapach europejskich kawiarni i śródziemnomorskiej bryzy, spodziewając się zaskoczyć Olivię paryskimi czekoladkami i włoską skórą.

Zamiast tego znalazłem nieotwartą kopertę ze szpitala Northwestern Memorial opartą o framugę drzwi, która przez kilka dni zbierała kurz.

Jak długo ona tu jest?

Zacisnęłam dłonie na blacie, aż pobielały mi kostki, zapominając o zmęczeniu podróżą samolotem, a adrenalina krążyła mi w żyłach.

„Pani Thompson została przyjęta sześć dni temu po poważnym wypadku samochodowym”. Profesjonalny dystans recepcjonistki tylko spotęgował moją narastającą panikę.

Oddział intensywnej terapii był na czwartym piętrze. Sześć dni. Moja jedynaczka walczyła o życie przez sześć dni, a ja robiłam sobie selfie przy Fontannie di Trevi, nieświadoma tego.

Podróż windą na czwarte piętro ciągnęła się w nieskończoność. W mojej głowie kłębiły się pytania, które z każdą sekundą stawały się coraz bardziej gorączkowe. Dlaczego Blake do mnie nie zadzwonił? Zostawiłam im obojgu moje międzynarodowe dane kontaktowe. Czy jemu też coś się stało?

Drzwi oddziału intensywnej terapii otworzyły się, odsłaniając stanowisko pielęgniarskie, przy którym stała kobieta w średnim wieku podnosząc wzrok znad komputera.

„Jestem Rebecca Harrison” – powiedziałam, a mój głos był zaskakująco spokojny, pomimo wstrząsu, jaki czułam w środku. „Moja córka, Olivia Thompson, jest tutaj. Właśnie się dowiedziałam”.

W oczach pielęgniarki błysnęło rozpoznanie. „Linda” – napisała na plakietce.