Mój mąż i synowa trafili na ostry dyżur w Los Angeles akurat podczas mojej zmiany. Kiedy przeszukałam kieszeń jego płaszcza i poznałam prawdę o tej podróży służbowej, zdałam sobie sprawę, że ten wypadek nie był tragedią, ale szansą na rozbicie nieudanego małżeństwa i rozpoczęcie wszystkiego od nowa z moim synem.

Byłam na nocnej zmianie w szpitalu, kiedy dowiedziałam się, że dwoje pacjentów zostało natychmiast przewiezionych na ostry dyżur. Ku mojemu zaskoczeniu, to był mój mąż i synowa. Zadzwoniłam do syna, żeby zapytać o nią, a on powiedział mi, że poszła zająć się chorą matką. Uśmiechnęłam się chłodno i zaczęłam planować. Kiedy się obudzą, prawda będzie tuż przed ich oczami. Ale zanim przejdę dalej, sprawdźcie, czy subskrybujecie nasz kanał i dajcie znać w komentarzach, skąd nas oglądacie. Chcielibyśmy wiedzieć, jak daleko sięgają nasze historie zemsty.

Zegar ścienny w dyżurce pielęgniarskiej wskazywał za kwadrans dwunasta w nocy. Czułam się kompletnie wyczerpana. Po drugiej zmianie z rzędu nogi już protestowały, a powieki ciążyły. Chciałam tylko jak najszybciej skończyć pracę, wrócić do domu, rzucić się na swoje zwykłe łóżko i zasnąć. W Los Angeles nocą panowała prawdziwa cisza. Jedynymi dźwiękami były owady za oknem i szelest papierów, które młoda pielęgniarka przewracała, wypełniając akta.

Ten spokój nagle prysł. W oddali rozległ się znajomy dźwięk, który zawsze ściskał mi serce – syrena karetki. I nie jedna, ale dwie karetki przyjechały na dziedziniec szpitala niemal jednocześnie. Hamulce zapiszczały suchym, ostrym dźwiękiem, oznajmiając, że właśnie rozpoczęła się kolejna długa noc.

„Mamy poważny wypadek” – powiedział ze swojego gabinetu dr Peterson, szanowany ordynator izby przyjęć o siwych włosach.

Nie potrzebowałam, żeby mi to mówił. Instynkt pielęgniarki oddziałowej kazał mi natychmiast wstać, zapominając o całym zmęczeniu. Prawie pobiegłyśmy w stronę głównych drzwi, gotowe na najgorsze.

Drzwi ewakuacyjne otworzyły się gwałtownie. Personel medyczny wepchnął do środka pierwszy wózek, wszyscy mieli napięte twarze. Jeden z nich krzyknął pospiesznie:

„Pacjentka, około 30 lat. Złamanie lewej kości udowej, liczne urazy tkanek miękkich, możliwe urazowe uszkodzenie mózgu. Ciśnienie krwi szybko spada.”

Rzuciłem okiem na kobietę. Jej piękne kasztanowe włosy były splątane, a krew zalewała część twarzy. Sukienka, którą miała na sobie, była podarta, odsłaniając siniaki i zadrapania. Ale to, co wywołało u mnie zmarszczenie brwi, to inny zapach, nie zapach krwi. Silny zapach alkoholu uderzył mnie prosto w nos.

Właśnie gdy przejechały pierwsze nosze, zaraz za nimi pojawiły się drugie.