Po tym, jak moje mieszkanie się zawaliło, poszłam do córki, żeby poprosić o możliwość pozostania u niej na chwilę. Jednak jej mąż tylko uchylił drzwi i powiedział, że w domu jest już za ciasno i nie mogą nikogo przyjąć.

Budynek zatrząsł się o 3:00 nad ranem. To nie było trzęsienie ziemi. To był dźwięk betonu pękającego jak stare kości. Obudziłem się z kurzem w ustach, a sufit pękł mi nad głową. W wieku 65 lat widziałem wiele, ale nigdy nie wyobrażałem sobie, że mój dom stanie się śmiertelną pułapką.

Strażacy przybyli krzycząc: „Ewakuować! Ewakuować się natychmiast!”

Zbiegłam po schodach boso, zabierając tylko torebkę i zdjęcie córki, kiedy była mała. Na zewnątrz, w świetle czerwonych radiowozów, inspektor zatarasował wejście żółtą taśmą. Budynek skazany na rozbiórkę, grozi mu całkowite zawalenie.

32 lata życia w tym mieszkaniu. 32 lata wspomnień pogrzebanych pod gruzami. A ja siedziałem na ulicy, mając na sobie tylko ubranie.

Zadzwoniłem do Beth, mojej jedynej córki, mojej krwi, kobiety, której oddałem wszystko, nawet gdy nie miałem nic do zaoferowania. Telefon zadzwonił pięć razy, zanim odebrała zirytowanym głosem.

„Mamo, jest 4:00 rano.”

Wyjaśniłem jej wszystko. Zawalenie, ewakuację, strażaków, inspektora. Powiedziałem jej, że muszę u niej zostać tylko kilka dni, aż coś znajdę.

Zapadła długa cisza, zbyt długa. Potem usłyszałem w tle głos Roberta, mojego zięcia.

„Powiedz jej, że nie. Wiesz, jaka ona jest. Zostanie na zawsze.”

Beth westchnęła.

„Mamo, Robert ma rację. Mamy swoją rutynę. Dzieci mają swoje zajęcia. Nie możemy wszystkiego przerywać na…”

Nie dokończyła zdania. Nie musiała.

Rozłączyłem się drżącymi rękami.

I tak pojechałem do ich domu. Nie miałem dokąd pójść. Zadzwoniłem dzwonkiem. Robert uchylił drzwi na ułamek sekundy, blokując wejście swoim ciałem. Jego twarz była maską irytacji.

„Mary, rozmawialiśmy o tym przez telefon. To nie jest dobry moment”.

Błagałem go. Powiedziałem, że potrzebuję tylko sofy. Tydzień, cokolwiek.

Potrząsnął głową z tym swoim zawsze wyższościowym wyrazem twarzy.

„Słuchaj, nie będę owijać w bawełnę. Zakłócisz naszą rutynę. Dzieciaki stracą swoją strukturę. I szczerze mówiąc, nie mam miejsca dla pasożyta, który przynosi tylko dramaty i potrzeby”.

Pasożyt.

To słowo utkwiło mi w piersi niczym zardzewiały nóż.

Próbowałam odpowiedzieć, ale za nim pojawiła się Beth, moja własna córka, niemowlę, które karmiłam piersią, dziecko, którego otarte kolana bandażowałam tysiące razy. Spojrzała na mnie zimnym, odległym wzrokiem, jakbym była irytującą nieznajomą.

„Mamo, już ci mówiłam, że nie możemy. Poszukaj schronienia albo czegoś.”

I zamknęła drzwi.