Rodzina „zapomniała” kupić mi bilety lotnicze na ślub mojej siostry na Hawajach. „Przepraszam, kochanie, zapomnieliśmy zarezerwować ci miejsce i pokój w hotelu. I teraz wszystko jest zarezerwowane”. Byłam jedyną osobą z rodziny, która została pominięta. Powiedziałam tylko: „Tak się zdarza”. Potem zniknęłam na rok i…

Dowiedziałem się, że zostałem wykluczony ze ślubu mojej siostry we wtorek po południu, siedząc w swoim mieszkaniu w Denver z kubkiem stygnącej kawy w dłoniach. Moja mama zadzwoniła, gdy przeglądałem raporty kwartalne dla firmy zajmującej się dystrybucją farmaceutyczną, w której pracowałem jako analityk łańcucha dostaw.

„Samantho, kochanie, musimy porozmawiać o ślubie Jessiki” – powiedziała mama, a w jej głosie słychać było ten specyficzny ton, którego używała, gdy przekazywała złe wieści, mimo że chciała udawać, że wcale nie są złe.

„A co z tym?” – zapytałem, odkładając długopis. „Już poprosiłem o urlop w pracy. Ślub jest za trzy tygodnie, prawda?”

Zapadła cisza. Długa. Taka, która sprawia, że ​​żołądek podchodzi ci do gardła, zanim jeszcze wypowiesz słowa.

„No właśnie o to chodzi. Twój ojciec i ja zajmowaliśmy się całą podróżą i jakoś zapomnieliśmy zarezerwować ci bilet lotniczy i pokój w hotelu. Zrozumieliśmy to dopiero wczoraj, kiedy wszystko potwierdzaliśmy, i teraz wszystkie loty są już zarezerwowane. Hotel też. Podobno na Maui jest szczyt sezonu.”

Wpatrywałam się w ścianę mojego biura, na której przypięłam zdjęcie z ostatnich świąt. Wszyscy razem, uśmiechnięci. Jessica obejmowała mnie ramieniem. Byłyśmy siostrami. Miałyśmy być sobie bliskie.

„Zapomniałeś” – powtórzyłem powoli.

„Takie rzeczy się zdarzają, kochanie. Byliśmy tak zajęci planowaniem i mieliśmy tyle szczegółów. Jessica jest oczywiście zdruzgotana, ale rozumie. Zrobimy dla ciebie mnóstwo zdjęć.”

Pomyślałam o dwudziestu siedmiu latach, które spędziłam jako ta, którą łatwo zapomnieć. Średnia córka, która nigdy nie dorównała Jessice, złotej córce, która została odnoszącą sukcesy architektką, czy mój młodszy brat Danny, czarujący przedsiębiorca, którego wszyscy uwielbiali. Byłam po prostu Samanthą. Niezawodną i cichą. Łatwo mnie było przeoczyć.

„Tak się zdarza” – powiedziałem beznamiętnie.