Siedziałem za filarem na ślubie mojej siostry. Wszyscy udawali, że nie jestem rodziną. Potem jakiś nieznajomy usiadł obok mnie i powiedział: „Po prostu rób to, co ja i udawaj, że jesteś moją randką”. Kiedy wstał, żeby przemówić, wszyscy się odwrócili. Siostra przestała się uśmiechać.

Siedziałam za filarem na ślubie mojej siostry. Wszyscy udawali, że nie jestem rodziną. Nagle obok mnie usiadł nieznajomy i powiedział: „Po prostu rób to, co ja, i udawaj, że jesteś moją randką”. Kiedy wstał, żeby przemówić, wszyscy się odwrócili, a moja siostra przestała się uśmiechać.

Ale wybiegam myślami w przyszłość. Zacznę od początku. Od momentu, gdy trzy miesiące wcześniej dostałem pocztą to kremowe zaproszenie.

Koperta dotarła we wtorek rano w kwietniu. Mieszkałam wtedy w Denver i pracowałam jako cukiernik w małej piekarni w centrum miasta. Moje mieszkanie było małe, ale przytulne, wypełnione zapachem wanilii i cynamonu po moich eksperymentalnych wypiekach. Tego dnia byłam na nogach od czwartej rano, udoskonalając nowy przepis na miodowo-lawendowe quisanty. Kiedy więc w końcu dotarłam do domu około drugiej po południu, o mało nie przegapiłam eleganckiej koperty wciśniętej między rachunki i ulotki ze sklepu spożywczego.

Victoria wychodziła za mąż. Moja starsza siostra, złote dziecko, córka, która w oczach naszej matki nie mogła zrobić nic złego. Zaproszenie było formalne, tradycyjne, dokładnie takie, jakiego się po niej spodziewałam. Białe, wytłoczone litery obwieszczały jej związek z kimś o imieniu Gregory, imieniem, którego nigdy nie słyszałam od niej podczas naszych coraz rzadszych rozmów telefonicznych. Powinnam była się cieszyć. Siostry powinny się cieszyć sobą w ważnych momentach. Ale trzymając to zaproszenie, myślałam tylko o ostatniej rodzinnej kolacji, na której byłyśmy razem sześć miesięcy wcześniej.

Nasza mama gościła Święto Dziękczynienia w swoim domu na przedmieściach. Przywiozłam sernik dyniowy, nad którym pracowałam dwa dni – warstwy korzennego serka śmietankowego i piernikowego spodu, który wyszedł przepięknie. Victoria przywiozła ciasto kupione w sklepie.

„Elizabeth, naprawdę nie powinnaś się tak trudzić” – powiedziała moja mama, ledwo zerkając na mój deser, zanim postawiła go w najdalszym rogu stołu z bufetem. „Ciasto Wiktorii wygląda cudownie, takie klasyczne i tradycyjne”.

Tak to zawsze wyglądało. Wiktoria mogła przyjść z pustymi rękami i zbierać pochwały za samą swoją obecność. Ja mógłbym przynieść księżyc na srebrnej tacy, a i tak byłoby to za dużo, za dużo efekciarstwa, za dużo wysiłku.

Do zaproszenia ślubnego dołączona była mała karteczka z notatką napisaną odręcznie idealnym pismem Victorii. Elizabeth, wiem, że ostatnio nie byłyśmy sobie tak bliskie, ale Twoja obecność byłaby dla mnie wszystkim. Jesteś moją jedyną siostrą.

Zadzwoniłem do niej tego wieczoru. Odebrała po czwartym dzwonku, brzmiąc na roztargnioną.

„Victoria, dostałem twoje zaproszenie. Gratulacje.”

„O, dobrze. Bałem się, że zaginie na poczcie. Dasz radę?”

„Oczywiście. Nie przegapiłbym tego. Opowiedz mi o Gregorym. Jak się poznaliście?”

Zapadła cisza na tyle długa, że ​​aż musiałam się zastanowić.

„Na konferencji farmaceutycznej. Jest dyrektorem regionalnym w Bennett Health Solutions – bardzo udany, bardzo uznany. Mama go absolutnie uwielbia”.

Oczywiście, że tak. Zastanawiałem się, czy Victoria kochała go, czy raczej podobał jej się jego wygląd na papierze.

„Naprawdę się cieszę” – powiedziałam, starając się być szczera.

„Dziękuję. Słuchaj, muszę lecieć. Spotykamy się z konsultantem ślubnym za dwadzieścia minut. Później podeślę ci więcej szczegółów”.