Była piąta rano, a ja, będąc w ósmym miesiącu ciąży, obudziłam się, gdy ryk mojego męża wstrząsnął całym domem: „Wstawaj i ugotuj dla moich rodziców!”. Jego rodzice rechotali, kpiąc ze mnie, a jego siostra patrzyła na mnie z obrzydzeniem. Wysłałam jednego rozpaczliwego SMS-a z prośbą o pomoc – a potem świat pogrążył się w ciemności. To, co nastąpiło, zszokowało wszystkich.

„Wstań i zrób śniadanie moim rodzicom!”

Ściany zadrżały. Zapaliły się światła na korytarzu. Zamarłam w łóżku, serce waliło mi jak młotem. Zanim zdążyłam usiąść, z pokoju gościnnego dobiegł śmiech jego matki – ostry, okrutny, pełen satysfakcji.

„Zasłużyłaś na to” – zadrwiła, przechodząc obok moich drzwi. Jej mąż poszedł za nią, parskając z rozbawieniem, jakby upokarzanie mnie było porannym hobby.

Moja szwagierka, Brianna, stała za nimi. Jej oczy były zimne. Patrzyła na mnie tak, jak ktoś patrzy na plamę na podłodze – z pogardą, z wyższością. Drżała, nie ze strachu, lecz z pogardy.

Udało mi się wyprostować, mimo ucisku w dolnej części pleców. W ósmym miesiącu ciąży i wyczerpana, wciąż starałam się zachować resztki godności. Nazywam się Anna Williams i do tego momentu przez dwa lata przekonywałam samą siebie, że mój mąż, Jacob , jest po prostu zestresowany… że jego rodzina jest po prostu nadopiekuńcza… że małżeństwo wymaga cierpliwości.

Ale cierpliwość się kończy, gdy mężczyzna krzyczy na swoją ciężarną żonę, jakby była nieopłacaną służącą.