Mój brat wyrzucił mnie ze swojego ślubu po tym, jak jego narzeczona nazwała mnie „żałosną”. Spodziewał się łez. Zamiast tego odwołałam ich miesiąc miodowy na Malediwach, sprzedałam dom, w którym mieszkali – bo prawnie należał do mnie – i patrzyłam, jak ich idealne plany legły w gruzach. Chciał, żebym zniknęła ze ślubu. Wycofałam się z całego jego życia.

Kiedy mój telefon zawibrował, pomyślałem, że dzwoni, aby dokończyć moją przemowę jako świadka.

„Hej” powiedziałem.

„Tak, posłuchaj” – odpowiedział znudzony, jakby czytał z jakiegoś tekstu – „Ava nie chce, żebyś była na ślubie”.

Zamarłam. „Co? Dlaczego?”

Gwałtownie wypuścił powietrze. „Uważa, że ​​jesteś… żałosny”.

Słowo nie odbiło się echem. Po prostu eksplodowało.

Przez chwilę słyszałam tylko szum starej klimatyzacji. Żałosne. Mieszkałam z nim przez ostatni rok, pozwalając mu zająć główną sypialnię, podczas gdy ja spałam w moim starym pokoju z dzieciństwa. Gotowałam. Sprzątałam. Wyrównywałam zaległe rachunki, gdy zapominał. Ava traktowała mnie jak nieproszonego gościa od momentu, gdy przyjechała ze swoimi pudłami markowych ubrań i uszczypliwymi uwagami na temat mojego „cichego trybu życia”.

„Mówisz poważnie?” – zapytałem.

„Daj spokój, Mason, nie utrudniaj tego” – powiedział, brzmiąc teraz na zirytowanego. „Ava chce ludzi sukcesu, pewnych siebie, którzy pasują do klimatu. Nie będę się z nią o to kłócił. Rozumiesz, prawda? Całe to twoje… marudzenie tylko obniżyłoby jej energię”.

Oczekiwał, że będę błagać. Zawsze tak było: Ethan lśnił, ja dostosowywałam się do cieni. Ale coś pękło – delikatnie, czysto, jak kość, która czekała latami, by się uwolnić.

„Okej” powiedziałem.

„Dobrze?” powtórzył podejrzliwie. „Nie zrobisz sceny?”

„Żadnych scen” – powiedziałem mu. „Życzę udanego ślubu”.