Kiedy w końcu wróciłam z podróży, pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, był list z żądaniem wyprowadzki, aby rodzina mojej synowej mogła przejąć mój dom. Myśleli, że zapędzili mnie w kozi róg. Nie wiedzieli, że już sprzedałam dom, w którym mieszkali, a ich zabezpieczenie właśnie zniknęło.

Kiedy wróciłem z dwunastodniowej podróży samochodem przez Południowy Zachód, zakurzony, wyczerpany i marzący tylko o gorącym prysznicu i własnym łóżku, nie spodziewałem się znaleźć neonoworóżowej karteczki przyklejonej do drzwi wejściowych z napisem: „Masz czas do piątku, żeby się wyprowadzić. Dom będzie potrzebny rodzinie Rebekki. — Daniel i Rebecca”.
Daniel — mój jedyny syn. Rebecca — jego żona. A ten dom? Mój dom. Tylko mój.

Stałam na schodach ganku w Glendale w Arizonie, wciąż trzymając walizkę w ręku, wpatrując się w wiadomość, jakby mrugnięcie wystarczająco mocno mogło ją zmyć. Wychowałam Daniela w tym domu. Posadziłam drzewo jacarandy w ogródku przed domem w dniu, w którym poszedł do przedszkola. Dwukrotnie refinansowałam kredyt, żeby opłacić jego studia. Teraz kazał mi się wyprowadzić …