Mój syn postanowił oddać swoją córkę do adopcji, ponieważ urodziła się głucha, twierdząc, że nasza rodzina nie jest w stanie zaopiekować się dzieckiem wymagającym specjalnego wsparcia i prosząc mnie, żebym się nie wtrącała. Po cichu wyszłam z domu, spędziłam lata ucząc się języka migowego i w milczeniu szukałam wnuczki, która została rozdzielona z naszą rodziną.

Mój syn dzwonił. Jego żona właśnie urodziła córeczkę. Moja wnuczka.

Byłem za granicą w związku z pracą. Powiedziałem mu, że będę tam tak szybko, jak to możliwe.

Kiedy w końcu wszedłem do ich domu, nie było tam dziecka.

„Gdzie ona jest?”

Mój syn nie chciał na mnie spojrzeć.

„Oddaliśmy ją do adopcji.”

Spojrzałam na niego.

„O czym mówisz?”

„Ona jest głucha. Nie możemy wychować chorego dziecka”.

Wyrzucili swoją pięciodniową córeczkę, bo nie słyszała.

Błagałem, żeby mi powiedzieli, gdzie ona jest i w której agencji. Sam ją zawiozę.

„Akta są zapieczętowane. Nie masz żadnych praw.”

Zadbali o to, żebym nigdy jej nie znalazł.

Moja wnuczka była tam sama, odrzucona z powodu głuchoty. Postanowiłem więc nauczyć się jej języka, żeby kiedy ją znajdę, pierwszą rzeczą, jaką zobaczy, był ktoś, kto przez lata przygotowywał się, żeby ją zrozumieć, żeby powiedzieć jej, że jest chciana, że ​​zawsze była.

Mój syn myślał, że historia dobiegła końca tego dnia.

To był dopiero początek.