Dotarłam do firmy tylko po to, by zastać moją kartę dostępu nieaktywną. Moja córka usiadła na fotelu prezesa i powiedziała chłodno: „Jesteś stary, odpocznij. Zarząd wybrał mnie na nowego prezesa. Nie masz już żadnej władzy”. Uśmiechnęłam się, otwierając znoszoną skórzaną teczkę mojego zmarłego męża. „Twój ojciec przewidział ten dzień”.

Poniedziałkowe poranne słońce odbijało się od szklanej fasady  Sterling Tower , pięćdziesięciopiętrowego pomnika imperium, które zbudowaliśmy od podstaw z moim zmarłym mężem,  Arthurem . Przez czterdzieści lat ten budynek był moim drugim domem, miejscem triumfu i trudu. Dziś jednak czułem się jak twierdza, która podniosła nade mną most zwodzony.

Stałem przed prywatną windą, która prowadziła do apartamentu dla kadry kierowniczej na najwyższym piętrze, z cichym biciem serca w piersi. Przycisnąłem kartę dostępu do czytnika, oczekując znajomego, powitalnego ćwierkania. Zamiast tego panel błysnął gniewną czerwienią i wydał ostry, odrzucający sygnał:  bip-bip-bip .

„Dostęp zabroniony” – głosił na małym ekranie zimny, cyfrowy napis.

Zmarszczyłem brwi, czując w żołądku iskrę irytacji. Spróbowałem ponownie. Ten sam rezultat. Podszedł do mnie młody ochroniarz, nowy i wyraźnie zdenerwowany, rozglądając się po holu, jakby spodziewał się zasadzki.

„Przepraszam, pani  Sterling ” – mruknął, nie mogąc spojrzeć mi w oczy. „Zostałem poinstruowany… pani zezwolenie zostało cofnięte. Musi pani skorzystać z windy dla gości i zameldować się w recepcji”.

Upokorzenie paliło, gorące i ostre, rozlewając się po moich policzkach niczym gorączka. Ja,  Margaret Sterling , współzałożycielka tego wielomiliardowego konglomeratu, byłam traktowana jak kurierka dostarczająca lunch. Ale nie sprzeciwiałam się. Nie robiłam sceny. Po prostu skinęłam głową, z twarzą pełną spokoju i poszłam do publicznych wind. Mocniej ścisnęłam klamkę  starej, zniszczonej skórzanej teczki Arthura  . To była jedyna rzecz, która trzymała mnie w tej nagłej, niewytłumaczalnej burzy.

Kiedy w końcu dotarłem do sali konferencyjnej, ciężkie dębowe drzwi były zamknięte. Otworzyłem je, nie czekając na zaproszenie.

Przy długim mahoniowym stole siedziała Rada Dyrektorów – mężczyźni i kobiety, których  Arthur  i ja wspieraliśmy, z którymi jedliśmy obiady i którym ufaliśmy przez dziesięciolecia. Wszyscy spuszczali wzrok na swoje dokumenty lub telefony, studiując słoje drewna lub ekrany w dłoniach, unikając mojego wzroku z wyćwiczonym tchórzostwem.

A na czele stołu, w skórzanym fotelu z wysokim oparciem, który był  tronem Artura  , siedziała moja córka,  Jessica .