Mój syn nie pozwolił mi pójść na święta, więc zaprosiłam wszystkich do mojej wartej siedem milionów dolarów rezydencji!….

Zadzwonił telefon. Głos mojego syna, Richardsa, powiedział: „Mamo, nie przychodź w tym roku. Kolacja jest tylko dla rodziny Carli”. Zbliżała się Wigilia. Głos mojego syna, Richardsa, przeszył mi pierś niczym nóż. Te słowa sprawiły, że dreszcz przebiegł mi po plecach.

 69 lat życia, 42 lata wychowywania tego chłopca, a on tak mnie traktuje, jakbym była jakąś starą tandetą, która mu przeszkadza. Co masz na myśli mówiąc „tylko rodzina Carli”? – zapytałam, choć w głębi duszy znałam już odpowiedź. Moja synowa, Carla, planowała to od miesięcy. Widziałam, jak szepcze Richardowi do ucha na spotkaniach rodzinnych, rzucając mi te protekcjonalne spojrzenia, których, jak myślała, nie zauważę. Och, mamo.

 Carla chce zrobić coś wyjątkowego dla Gabriela. Richard powiedział: „Gabriel to mój ośmioletni wnuk. Ten, który wciąż biega, żeby rzucić mi się na szyję i krzyczeć: „Babciu!” za każdym razem, gdy mnie widzi. Ten, który błaga mnie o bajki na dobranoc. Moje serce roztrzaskało się na kawałki. A jednak, o dziwo, uśmiech wykrzywił mi usta.

 „W porządku, kochanie” – odpowiedziałam, zaskakując nawet samą siebie łagodnością mojego głosu. Richard milczał przez kilka sekund, może czekając na łzy i błagając. „Naprawdę, mamo? Nie jesteś zła?” W jego głosie słychać było dezorientację, wręcz nutę rozczarowania. „Nie, kochanie, bawcie się dobrze”. Zakończyłam rozmowę ze spokojem, którego nie czułam od dawna.

Richard nie wiedział, nikt w rodzinie nie wiedział, że 3 dni wcześniej podpisałem umowę kupna rezydencji nad morzem w Palm Beach na Florydzie wartej 15 milionów dolarów. Dom ten od miesięcy po cichu wypatrywałem, czekając na odpowiedni moment.