Przy kolacji tata uniósł kieliszek i powiedział: „Gratulacje. Oto twój samochód, synu”. Potem spojrzał na mnie: „Należy zapłacić czynsz. 800 dolarów do niedzieli. Jesteś już dorosły”. Zapytałem: „Dlaczego ja płacę, skoro on dostaje nagrodę?”. Odpowiedział: „Bo jest tego wart”. Więc spakowałem się po cichu i zostawiłem notatkę na lodówce. Teraz mój brat panikuje, mama krzyczy, a tata dzwoni pod każdy numer, pod jaki może.

Przy niedzielnym obiedzie mój ojciec uniósł kieliszek taniego kalifornijskiego szampana i uśmiechnął się do kamer, jakbyśmy byli idealną amerykańską rodziną. Telewizor w salonie szumiał przytłumionym meczem baseballowym, w powietrzu unosił się zapach pieczeni wołowej i kupnych bułek, a wyszczerbiony magnes w kształcie amerykańskiej flagi na naszej stalowej lodówce trzymał pojedynczą karteczkę z napisem „Pamiętasz deser!” napisanym ręką mojej matki.

„Gratulacje” – powiedział tata ciepłym głosem, który mógł oszukać każdego, kto nie wiedział, co robić. Zwrócił się do mojego brata. „Za ciebie, synu. Za cztery lata ciężkiej pracy. Za twój dyplom. I za twój nowy samochód”.

Krzesło Rowana zaskrzypiało, gdy wstał z szeroko otwartymi oczami. „Tato. Nie ma mowy.”

Mama wyciągnęła małe pudełko z kluczykiem w środku, uśmiechając się, jakbyśmy byli w jakiejś reklamie poprawiającej humor. „Perłowobiała Camry” – powiedziała. „Skórzane wnętrze. Bluetooth. Wszystko na swoim miejscu”.

Rowan aż się zakrztusił. „Mówisz poważnie?”

„Zasłużyłeś na to” – powiedział tata. „Warto w ciebie zainwestować”.

Potem zwrócił na mnie swoje szare oczy i ciepło zniknęło.

„Viv” – powiedział, jakbyśmy kontynuowali tę samą rozmowę – „należy ci płacić czynsz. Osiemset dolarów do niedzieli, jeśli chcesz tu dalej mieszkać”.

Przez chwilę myślałem, że go źle usłyszałem. Klucz w dłoni Rowana, błysk kieliszków do szampana, stłumiony komentarz z telewizora, mały magnesik w kształcie amerykańskiej flagi – wszystko to rozmyło się na krawędziach.

„Dlaczego ja płacę, a on dostaje nagrodę?” – zapytałem tak spokojnym głosem, że nawet mnie to zaskoczyło.

Tata nawet nie mrugnął. „Bo jest tego wart”.