Mój syn opróżnił nasze konta i zniknął ze swoją przestępczą dziewczyną. Byłam załamana, dopóki mój 13-letni wnuk nie uśmiechnął się i nie powiedział: „Babciu, nie martw się. Ja sobie z tym poradziłem”. Kilka dni później mój syn zadzwonił z krzykiem…

Telefon zadzwonił o szóstej rano.

Otworzyłam szeroko oczy, serce waliło mi jak młotem, zanim jeszcze zorientowałam się dlaczego. W pokoju wciąż panowała ciemność, szarość, która pojawia się tuż przed świtem. Na stoliku nocnym mój telefon rozświetlał cienie.

Desmond.

Mój syn.

Nie miałem od niego wieści od czterech dni. Od czasu, gdy dzwoniłem siedemnaście razy i nic się nie działo.

Odebrałem po trzecim dzwonku.

“Mama.”

To, co na początku dotarło do nas przez linię, nie było głosem. To była eksplozja dźwięków – paniczny oddech, krzyki w tle, coś mocno uderzającego.

„Co zrobiłeś?” krzyknął.

Usiadłem powoli, moje stawy trzeszczały w proteście. Miałem siedemdziesiąt dwa lata i każdego ranka moje kości mi o tym przypominały.

„Tobie również dzień dobry, Desmondzie” – powiedziałem.

„Nie wciskaj mi kitu”. Coś znowu za nim trzasnęło. Może szkło. Albo cały jego świat się rozsypał. „FBI właśnie wtargnęło do domu. Weszli z bronią, mamo. Z bronią. Zabrali wszystko. Komputery, telefony, dokumenty, wszystko. Mówią, że jesteśmy pod śledztwem w sprawie oszustwa elektronicznego i prania pieniędzy”.

Otuliłam się mocniej kocem. Nagle zrobiło mi się zimno w pokoju, a może po prostu marzłam od kilku dni i dopiero teraz to zauważyłam.

„To brzmi poważnie” – powiedziałem.