Podczas naszego zjazdu z okazji 10. rocznicy mój brat uniósł toast, nazwał mnie nieudacznikiem i zażartował, że „nie mam kwalifikacji, żeby studiować prawo”, podczas gdy wszyscy wybuchnęli śmiechem. Potem wróciłem do pokoju w czarnym garniturze jako jego adwokat, trzymając grubą teczkę z jego nazwiskiem, i śmiech w końcu ucichł. Tego wieczoru rozpoczął się mój cichy powrót.

Mój brat stał na środku sali balowej podczas naszego 10-lecia, unosząc kieliszek, jakby wygrał wojnę. Wskazał na mnie i oznajmił, że kiedyś marzyłem o studiach prawniczych, ale byłem zbyt głupi, żeby się na nie dostać. Wszyscy się śmiali, ja też. Nie wiedzieli o grubej kopercie w mojej kieszeni. Piętnaście minut później drzwi ponownie się otworzyły i wszedłem jako adwokat.

Nazywam się Kayla Powell i wejście do wielkiej sali balowej hotelu Omni Severign w centrum Indianapolis sprawiało wrażenie, jakbym wchodziła na miejsce zbrodni, zanim jeszcze do niej doszło, a nie jak na celebrację.

Trzydzieści cztery lata to dziwny wiek. Jesteś wystarczająco stary, by mieć widoczne zmarszczki wokół oczu, gdy się uśmiechasz, ale wystarczająco młody, by wciąż czuć na ramionach widmowy ciężar szkolnego plecaka, gdy wchodzisz do pokoju pełnego ludzi, którzy znali cię, zanim jeszcze byłeś kimkolwiek.

Poprawiłam jedwabny mankiet bluzki. Był to głęboki grafitowy element uszyty specjalnie na moją sylwetkę przez krawcową z Chicago, która zazwyczaj przyjmowała zlecenia tylko od kobiet, których nazwiska widniały na muzealnych skrzydłach. Na mojej torbie nie było żadnych logo, ani błyszczących czerwonych podeszew na obcasach. Cały mój strój kosztował więcej niż Honda Civic, którą jeździłam na studiach, ale trzeba było dokładnie wiedzieć, na co się patrzy, żeby to zauważyć. O to właśnie chodziło.

Nie byłem tu po to, żeby się chełpić pieniędzmi. Byłem tu, żeby wtopić się w tapetę, dopóki nie nadszedł czas na zburzenie domu.

W sali balowej unosił się zapach pieczonego kurczaka, drogiej wody kolońskiej i rozpaczliwej nostalgii. Nad stanowiskiem DJ-a wisiał lekko skośny baner z napisem „Witamy rocznik 2014”, wypisanym błyszczącymi złotymi literami, które już wzbijały kurz na parkiet.

Wziąłem szklankę wody gazowanej z tacy, którą ktoś mi podał, i podszedłem do krawędzi pokoju. Podobały mi się krawędzie. Krawędzie to miejsca, gdzie można było zobaczyć wszystko, nie będąc częścią niczego.

Zobaczyłem twarze, które rozpoznałem, choć dekada je zniekształciła. Była Sarah Jenkins, która kiedyś przyklejała cyrkonie do japonek, a teraz pokazywała zdjęcia niemowlęcia zniewolonej publiczności przy barze. Był Mike Ross, rozgrywający drużyny uniwersyteckiej, wyglądający na znacznie cięższego i spocony przez koszulę o rozmiar za małą. Wszyscy odgrywali role, prezentując najlepsze wersje samych siebie, przerażeni, że ktoś może dostrzec pęknięcia.

A potem był Grant.

Mój brat nie wszedł po prostu do sali. On ją wtargnął. Chociaż skończył dwa lata przed moim rocznikiem, był tutaj. Oczywiście, że był. Grant nigdy nie opuścił żadnej widowni.

Stał mniej więcej na środku sali, otoczony grupą mężczyzn, którzy śmiali się za głośno z tego, co mówił. Grant miał trzydzieści sześć lat i był przystojny w sposób sugerujący, że wydał mnóstwo pieniędzy na fryzurę, a jeszcze więcej na zęby. Miał na sobie granatowy garnitur, który leżał na nim idealnie, stanowiąc jaskrawy kontrast z niedopasowanymi wynajmowanymi pokojami rozrzuconymi po sali. Był teraz wiceprezesem wykonawczym lokalnej firmy finansowej, co brzmiało imponująco, dopóki nie przyjrzało się uważnie rotacji pracowników.