Natychmiast zawołajcie właścicielkę! – wrzasnął mój ojciec w stronę klubu wiejskiego, twierdząc, że ona tam nie pasuje, podczas gdy moja matka domagała się jej natychmiastowego usunięcia. Stałem cicho, aż kierownik uśmiechnął się i zapytał: „Proszę pani, jak pani sobie życzy z członkostwem pani rodziny?”, a ich twarze pociemniały ze zdziwienia.

„Zadzwońcie natychmiast do właściciela!” – krzyknął mój ojciec, a jego głos przeciął ciszę jadalni Westbridge Country Club. Forks zamarł w pół słowa. Rozmowy ucichły. „Ona tu nie pasuje”.Usługi sprzedaży nieruchomości

Moja matka skrzyżowała ramiona, zaciskając usta z zadowolenia. „Zabierzcie ją natychmiast”.

Stałam obok nich w milczeniu, z rękami splecionymi przed sobą. Lata praktyki nauczyły mnie, że mówienie tylko pogarsza sprawę.

Kobieta, na którą wskazywali, stała przy oknie, ubrana w prostą granatową marynarkę i spodnie. Wyglądała na zdezorientowaną, ale nie zawstydzoną. Nawet spokojną. Nie mogła mieć więcej niż trzydzieści pięć lat. Przycisnęła skórzaną teczkę do piersi, jakby chciała się uziemić.

„To prywatny klub” – kontynuował mój ojciec, tym razem głośniej. „Płacimy dobre pieniądze, żeby tu być. Nie będziemy siedzieć obok…”. Urwał, starannie dobierając słowa, ale aluzja była oczywista.

Moja matka prychnęła. „Ludzie tacy jak ona psują atmosferę”.

Poczułem, jak rumieniec oblewa mi twarz. Nie dlatego, że się zgadzałem – ale dlatego, że dokładnie wiedziałem, co się wydarzy. A oni nie.

Kierownik, wysoki mężczyzna w grafitowym garniturze, podszedł z uprzejmym uśmiechem, który nie sięgał nawet oczu. „Proszę pana, proszę pani, rozumiem, że jest pani zaniepokojona”.