Na moim własnym ślubie mój tata wziął mikrofon i powiedział: „Wznieście toast za córkę, która w końcu znalazła kogoś na tyle zdesperowanego, by się z nią ożenić”. Ludzie się śmiali. Mój narzeczony nie. Odtworzył film na projektorze i powiedział: „Porozmawiajmy o tym, co zrobiłeś zamiast tego”.

„Wznieś toast za córkę, która w końcu znalazła kogoś na tyle zdesperowanego, by się z nią ożenić”.

Mój ojciec powiedział to do mikrofonu na moim ślubie, w obecności 187 gości.

Ludzie się śmiali. Jego partnerzy biznesowi. Jego kumple od golfa. Krewni, których nigdy nie spotkałem, ale którzy jakimś cudem dostali zaproszenia na mój ślub.

Mój narzeczony się nie śmiał.

Wstał, podszedł do projektora, który miał wyświetlać nasze zdjęcia zaręczynowe i podłączył pendrive, który nosił w kieszeni kamizelki od ośmiu miesięcy.

„Porozmawiajmy o tym, co zrobiłeś zamiast tego” – powiedział.

To, co wydarzyło się później, sprawiło, że największy wspólnik mojego ojca odszedł, moja matka złożyła wniosek o separację tego samego wieczoru, a mój brat przeprosił mnie po raz pierwszy od trzydziestu trzech lat.

Nazywam się Dalia, mam dwadzieścia dziewięć lat i to jest historia ślubu, do którego mój mąż przygotowywał się osiem miesięcy – nie do samej ceremonii, ale do tej konkretnej chwili. Jeśli to oglądasz, zasubskrybuj i daj mi znać, skąd oglądasz.

Aby zrozumieć, co wydarzyło się na tym ślubie, trzeba poznać hierarchię rodziny Fosterów.

Mój ojciec, Richard Foster, jest właścicielem Foster Motors, salonu samochodowego w Sacramento, który zarabia 8,7 miliona dolarów rocznie. Jego majątek netto wynosi około 4,2 miliona dolarów i nigdy nie pozwala nikomu o tym zapomnieć. Mówi o sobie, że jest „człowiekiem, który sam doszedł do wszystkiego”. Chociaż po latach dowiedziałem się, że mój dziadek ze strony matki dał mu pożyczkę na start, o której z premedytacją nigdy nie wspomina.

W rodzinie Fosterów są dwa rodzaje dzieci: spadkobiercy i dzieci drugoplanowe.

Mój brat Derek jest spadkobiercą. Cztery lata starszy, od urodzenia przygotowywany do przejęcia salonu. Wykształcenie w szkole prywatnej, 68 000 dolarów rocznie, w całości opłacane przez tatę. Dyplom ukończenia studiów biznesowych na średniej uczelni, ze średnią ocen dostateczną, a przed oprawieniem dyplomu dostał jeszcze gabinet w Foster Motors.

A potem jestem ja. Córka. Ta, od której oczekiwano, że dobrze wyjdzie za mąż i przestanie zadawać pytania.

Ukończyłem Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley z wyróżnieniem – najlepszy w klasie, na liście dziekańskiej w każdym semestrze. Mój ojciec nie przyszedł na moją ceremonię wręczenia dyplomów. Powiedział, że ma „ważne spotkanie”. Później dowiedziałem się z posta na Facebooku, który przypadkowo polubiła moja ciotka, że ​​tego samego popołudnia grał w golfa w swoim klubie golfowym.

Kiedy Derek ukończył szkołę ze średnią ocen dostatecznych, tata zorganizował przyjęcie, wynajął zespół, zaprosił pięćdziesiąt osób i wygłosił przemówienie na temat przyszłości Foster Motors.

Kiedy ukończyłem z wyróżnieniem jedną z najlepszych publicznych uczelni w kraju, dostałem SMS-a.

Gratulacje. Nie zapomnij wysłać kartek z podziękowaniami swoim krewnym.

To był pierwszy znak, na który powinnam zwrócić uwagę.

Na drugim znaku widniała cena 47 000 dolarów.