Nigdy nie powiedziałam rodzinie, że jestem właścicielką imperium wartego miliard dolarów. Nadal uważają mnie za nieudacznika. Zaprosili mnie więc na kolację wigilijną – żeby mnie upokorzyć. Żeby uczcić fakt, że moja młodsza siostra została prezesem i zarabia 500 000 dolarów rocznie. Chciałam zobaczyć, jak traktują kogoś, kogo uważają za biednego, więc udawałam złamaną, naiwną dziewczynę. Ale… W CHWILI, GDY PRZESZŁAM PRZEZ DRZWI

W Wigilię stałam przed domem, w którym mieszkałam w czasach mojego dzieciństwa, ubrana w płaszcz kupiony w sklepie z używaną odzieżą i trzymając w ręku podróbkę uszkodzonej torebki.

A w domu moja rodzina świętowała awans mojej siostry Madison na stanowisko dyrektora generalnego z pensją 500 tys. dolarów.

Zaprosili mnie specjalnie, abym był świadkiem tego triumfu i poczuł wstyd z powodu moich rzekomych porażek.

Nie wiedzieli, że posiadam Tech Vault Industries wart 1,2 miliarda dolarów. Zaraz przekonam się, jak okrutni stają się ludzie, gdy wierzą, że nie masz już nic do stracenia.

Drzwi wejściowe otworzyły się, zanim zdążyłam zapukać, ukazując moją mamę, Patricię, w jej najlepszej świątecznej sukience. Jej uśmiech wyglądał na wyćwiczony, taki, jaki zarezerwowany jest dla dalekich krewnych lub nieproszonych sąsiadów.

„Della, udało ci się.”

Powiedziała to, odsuwając się na bok, ale nie oferując uścisku.

„Wszyscy są w salonie. Madison właśnie wróciła z biura.”

Wszedłem do środka, poprawiając celowo znoszony płaszcz. W domu pachniało cynamonem i drogim winem, a na poręczy schodów wisiał świeży wianek. Przestrzeń wypełniała liczna rodzina, a ich głosy tworzyły ciepłą atmosferę, która natychmiast ucichła, gdy się pojawiłem.

„Zobacz, kto w końcu się pojawił.”

Mój ojciec, Robert, zadzwonił ze swojego skórzanego fotela, ledwo odrywając wzrok od tabletu.

„Zaczęliśmy już myśleć, że nie da się zrobić sobie wolnego od pracy w księgarni”.

Ciotka Karolina podeszła z typowym dla niej zatroskanym wyrazem twarzy, takim, jakiego używała, gdy omawiała problemy innych ludzi.

„Della, kochanie, martwiliśmy się o ciebie, mieszkasz sama w tym malutkim mieszkaniu i pracujesz w handlu detalicznym w twoim wieku”.

Machinalnie skinąłem głową, perfekcyjnie odgrywając swoją rolę.

Księgarnia daje mi zajęcie. Jestem wdzięczny, że mam stałą pracę.

„Stała praca.”