Jego sekretarka umawiała spotkania z adwokatem od rozwodów, myśląc, że nie mam pojęcia o ich romansie. Chichotała za każdym razem, gdy dzwoniłam, wiedząc, że planuje zostawić mnie bez grosza. Wszyscy w jego biurze znali plan – oprócz mnie, głupiej, a przynajmniej tak im się wydawało. W dniu, w którym sfinalizowano rozwód, wyjawiłam, co tak naprawdę planowałam od samego początku…

Jego sekretarka umawiała spotkania z prawnikiem rozwodowym, myśląc, że nie mam pojęcia o ich romansie. Chichotała, kiedy dzwoniłam, wiedząc, że planuje zostawić mnie bez grosza. Wszyscy w jego biurze znali plan, oprócz mnie, głupiej – a przynajmniej tak im się wydawało.

W dniu, w którym sfinalizowano rozwód, wyjawiłam, co tak naprawdę planowałam od samego początku.

Pierwsza rysa pojawiła się pewnego wtorkowego poranka w marcu, gdy o 5:47 rano poczułem, jak telefon Tylera wibruje na marmurowym blacie. Nic niezwykłego — pomijając fakt, że on nadal spał obok mnie, a zapowiedź wiadomości brzmiała: Nie mogę się doczekać, aż cię dzisiaj zobaczę, przystojniaku.

Moje palce zawisły nad ekranem. Przez dwadzieścia trzy lata małżeństwa ani razu nie naruszyłam jego prywatności. Zaufanie było naszym fundamentem, naszą niewypowiedzianą umową.

Jednak coś zimnego przeniknęło moją pierś, gdy patrzyłem, jak wiadomość znika, zastąpiona przez jego zwykły alarm o godzinie szóstej.

„Dzień dobry, piękna” – mruknął Tyler, sięgając po telefon z wyćwiczoną nonszalancją. Jego kciuk przetarł ekran, zanim zdążyłam mrugnąć.

„Dobrze spałeś?”

„Jak skała” – skłamałam, wpatrując się w jego twarz, szukając znaków, których nigdy wcześniej nie musiałam dostrzegać.

Uśmiechnął się – tym samym chłopięcym uśmiechem, który oczarował mnie na studiach. Ale teraz wydawało się to wyćwiczone, jakby grał, a nie po prostu był.

Trzy dni później, gdy zbierałem ubrania do czyszczenia chemicznego, z kieszeni jego kurtki wypadł paragon z restauracji.

Shay Lauron. Czwartek wieczorem.

Dobrze pamiętałam czwartek, bo znowu zrobiłam jego ulubioną pieczeń wołową i jadłam ją sama.

Na paragonie widniały dwa dania główne, dwa kieliszki wina i jeden deser do podziału – taka kameralna kolacja, jakiej nie jedliśmy od miesięcy. Ręce mi drżały, gdy trzymałam cienki papier, wyobrażając sobie Tylera naprzeciwko kogoś, kto nie był mną, dzielącego się crème brûlée, podczas gdy ja zgarniałam jego nietkniętą kolację do pojemników Tupperware.

Zdrada była dotkliwa. Ostry skręt pod żebrami odebrał mi dech w piersiach.

„Znalazłeś coś ciekawego?” Głos Tylera dochodzący z progu sprawił, że podskoczyłem.

Odwróciłam się, wciąż ściskając paragon w dłoni.

Przez chwilę patrzyliśmy na siebie przez przepaść, która jakimś cudem otworzyła się w naszej sypialni. Jego wzrok powędrował w stronę mojej dłoni, a ja widziałam, jak jego szczęka zaciska się niemal niezauważalnie.

„Tylko odbieram twoje pranie chemiczne” – powiedziałem zaskakująco spokojnym głosem.

Powoli skinął głową, ale nie odrywał ode mnie wzroku.

„Dziękuję. Zawsze tak dobrze się mną opiekujesz.”