Usłyszałam dzwonek do drzwi. Otworzyłam, a tam stała kochanka mojego męża

Nie wyglądała jak ktoś, kto przychodzi z awanturą. Miała na sobie prosty płaszcz, w ręku trzymała torebkę, a w oczach — coś, czego nie umiem nazwać. Może zmęczenie. Może cień triumfu. Albo strach.

Nie krzyczała, nie płakała. Spojrzała mi prosto w oczy i powiedziała jedno zdanie, którego nigdy nie zapomnę:
– Myślę, że powinnaś wreszcie znać prawdę.

Przez kilka sekund nie byłam w stanie się poruszyć. Serce zaczęło mi walić, jakby ciało wiedziało wcześniej niż umysł, co za chwilę się wydarzy. Chciałam zatrzasnąć drzwi, ale coś mnie powstrzymało. Może ciekawość. Może intuicja.

Wpuściłam ją do środka. Usiedliśmy w kuchni. Ona wyjęła z torebki zdjęcia, wydruki wiadomości, koperty. Wszystko leżało na moim stole — dowody zdrady, kłamstw, podwójnego życia, które mój mąż prowadził przez lata. A ja przez cały ten czas myślałam, że wiem, z kim śpię pod jednym dachem.

Nie pamiętam, co powiedziała jako pierwsze. Może to było imię, może data. Ale pamiętam uczucie, które mnie wtedy ogarnęło — jakby świat nagle stracił kolor i zapadł się w sobie. A to był dopiero początek.

Z każdym kolejnym zdjęciem czułam, jak nogi mam coraz bardziej z waty. Tu byli razem w restauracji, tu na szlaku w górach, tu – na plaży, uśmiechnięci, przytuleni. Nie wyglądało to jak krótki romans. To była relacja. Długa, zażyła, z emocjami, których ja już od dawna nie widziałam w oczach mojego męża.

– Jak długo to trwa? – zapytałam. Głos miałam spokojny, nienaturalnie spokojny. Tak, jakbym to była nie ja, tylko jakaś aktorka, która właśnie odgrywa trudną scenę.

– Cztery lata – odpowiedziała bez wahania. – I wiem, co sobie teraz myślisz. Ale ja też dałam się nabrać. Na początku mówił, że się rozwodzi. Że wasze małżeństwo to już tylko formalność.

Patrzyłam na nią i czułam wstyd. Nie przed nią. Przed sobą. Za to, że przez tyle lat nie zauważyłam niczego. Że wierzyłam w każdą jego wymówkę, w każdy “telefon służbowy”, w każde “muszę zostać dłużej w pracy”.

– Dlaczego przyszłaś? – zapytałam w końcu. – Chcesz, żebym mu zrobiła piekło? Zemściła się? Zostawiła go, żebyś miała wolną drogę?

Uśmiechnęła się smutno.