Asystując przy porodzie swojej byłej dziewczyny, lekarz zbladł, gdy tylko na świat przyszło dziecko.

Jej usta drżały, a po ich policzkach spływały łzy.

„Ja… chciałam. Ale wszystko wokół mnie legło w gruzach. Rodzice mnie popychali, ty tonąłeś w pracy… Myślałam, że mnie znienawidzisz, myślałam, że mnie porzucisz…”

Alejandro stał w milczeniu, a potem drżącymi dłońmi ponownie przyjął owinięte w pieluszki dziecko. Przeszła go potężna fala rozpoznania i odkrycia, budząc silny instynkt: instynkt ojcowski.

—Valeria… bez względu na przeszłość, nigdy nie opuszczę ciebie ani naszego syna — oznajmił stanowczo i stanowczo.

W końcu podniosła oczy, czerwone, ale błyszczące kruchą nadzieją. Z zewnątrz krzyk noworodka rozbrzmiał w korytarzu, obwieszczając nie tylko jego przyjście na świat – ale odrodzenie dwóch dusz, które kiedyś się straciły.