* Babcia dała więźniowi pieniądze na autobus. Później odwiedzili ją nieproszeni goście…

„Babciu, przeczytaj mi bajkę”. „Oczywiście, że przeczytam, wnuczko” – zgodziła się starsza kobieta, głaszcząc dziewczynkę po głowie. Na zewnątrz zaczął padać deszcz.

Elia nakrywała do stołu przy trzasku drewna palącego się w piecu. Rodzina szykowała się do obiadu. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

Kobiety wymieniły spojrzenia; nie spodziewały się nikogo. „Możesz” – powiedział nieznajomy, otwierając drzwi i wchodząc. Zoya przyjrzała mu się uważnie i przypomniała sobie.

„Pasza?” „Tak, Zoja Fiodorowna, przepraszam, że nie oddałam ci od razu. Ostatnio dużo się dzieje”. „Gdyby nie twoje oczy, nigdy bym cię nie poznała” – zaśmiała się starsza kobieta.

„Wyglądasz tak reprezentacyjnie. Włożyłeś garnitur i się ogoliłeś. Wyglądam prawie jak Luba.”

„Może dołączysz do nas na kolację?” – zaproponował Elia, nieco zawstydzony. Przy stole Pasza opowiedział swoją historię o tym, jak trafił za kratki. Został niesłusznie skazany na trzy lata…

„Wróciłem do stanowiska szefa kliniki, więc jeśli mnie potrzebujesz, przyjdź do mnie do kliniki” – zakończył opowieść, patrząc na Elię z zainteresowaniem.

Tydzień później przed domem Zoi zatrzymał się znajomy samochód, z którego wysiadł Paweł z dużym bukietem kwiatów.

„Córko, spójrz przez okno, twój narzeczony przyjechał” – zawołała matka, patrząc przez zasłonę.

„Idź na ślub, niedługo go będziemy mieć”. „Naprawdę? Czas na imprezę” – zaśmiała się Elia, tuląc małą Lesję do piersi.