Biedna czarnoskóra nastolatka uratowała milionera w trakcie lotu — to, co zrobił później, zmieniło jej życie na zawsze

„Droga Tiano i Pani Carter,

Nazywam się Charles Whitman . To mnie uratowała twoja dzielna córka podczas lotu 224. Lekarze twierdzą, że nie przeżyłbym bez jej szybkiego myślenia.

Kiedyś wierzyłem, że za pieniądze można kupić wszystko. Ale kiedy zobaczyłem młodą dziewczynę ryzykującą życie dla obcej osoby – nie mając nic do zyskania – zdałem sobie sprawę, jak bardzo się myliłem.

Tiana, wiem, że marzysz o zostaniu lekarzem. Z przyjemnością pomogę Ci spełnić to marzenie.

W załączniku przesyłam drobny upominek z podziękowaniami. Mam nadzieję, że pomoże Ci rozpocząć Twoją podróż.

Z najszczerszymi podziękowaniami,
Charles Whitman.”

Ręce Angeli trzęsły się, gdy wyjęła z niej czek na kwotę 250 000 dolarów .

Złapała oddech i zakryła usta. „O mój Boże…”

Tiana zaczęła płakać. Nie z powodu pieniędzy, ale z powodu ostatniego zdania napisanego pod jego podpisem:

„Tiana, nie tylko uratowałaś mi życie – przypomniałaś mi, co znaczy żyć”.

Tej nocy Angela i Tiana przytulały się do siebie i płakały w swoim maleńkim mieszkaniu, gdzie ściany wciąż się łuszczyły, a lodówka wciąż brzęczała. Ale po raz pierwszy od lat pojawiła się nadzieja – jasna, niepowstrzymana nadzieja.

W ciągu miesiąca pan Whitman odwiedził ich osobiście. Wracał do zdrowia, poruszał się o lasce, ale uśmiechał się od ucha do ucha. Powiedział Tianie, że utworzył w jej imieniu fundusz stypendialny dla dzieci z ubogich rodzin, które chciały studiować medycynę.

Powiedział cicho: „Uratowałeś mnie na więcej niż jeden sposób”.

Wiele lat później Tiana stała na scenie w szpitalu, ubrana w biały fartuch, a po jej policzkach spływały łzy, gdy odbierała dyplom ukończenia studiów medycznych.

W pierwszym rzędzie siedziała Angela — a obok niej pan Whitman, klaszcząc z dumy.

Kiedy Tiana podniosła wzrok, wyszeptała do siebie: „Chyba aniołowie naprawdę latają… nawet w samolotach”.