Biedna studentka wyszła za mąż za 60-letniego mężczyznę

Powoli odwróciła się do niego twarzą. Andrew nie miał już na sobie ślubnej marynarki, ale biała koszula i eleganckie spodnie wciąż nadawały mu dystyngowany wygląd. Jego starannie uczesane siwe włosy i przenikliwe spojrzenie przyglądały się jej z wyrazem, którego nie potrafiła rozszyfrować.

Z mocno bijącym sercem Emily usiadła na brzegu łóżka, przygotowując się na to, co uważała za najtrudniejszy moment w swoim życiu.

Andrew stał nadal, z rękami w kieszeniach, i patrzył na nią z intensywnością, która sprawiła, że ​​poczuła się bezbronna.

„Wiem, że nie chciałaś tego małżeństwa” – powiedział bez ogródek, głosem pewnym, ale spokojnym. „Wiem, że rodzice cię do tego namawiali – może nawet zmusili”.

Emily podniosła wzrok, zaskoczona jego szczerością.

„Ale przede wszystkim” – kontynuował – „muszę cię o coś zapytać”.

Emily poczuła gulę w gardle. Nadszedł moment, którego się obawiała.

„Chcę, żebyś mi obiecał jedną rzecz” – powiedział Andrew, wyciągając teczkę z szuflady szafki nocnej. „Chcę, żebyś skończył studia”.

Emily była bez słowa, nie potrafiła przetworzyć tego, co właśnie usłyszała.

“Co?”

„Twoje studia. Medycyna, trzeci rok, jeśli się nie mylę.”

Skinęła głową, wciąż sparaliżowana szokiem.

„Przygotowałem dla ciebie te dokumenty” – powiedział, podając jej teczkę. „W środku znajdziesz konto bankowe na swoje nazwisko, z wystarczającą ilością środków na pokrycie wszystkiego – czesnego, kosztów utrzymania, wszystkiego, czego będziesz potrzebować przez następne kilka lat. Chcę, żebyś została lekarzem, jakim zawsze chciałaś być”.

Emily drżącymi rękami otworzyła teczkę. W środku znalazła wyciągi bankowe, akt własności mieszkania w pobliżu uniwersytetu i inne dokumenty, których ledwo mogła odczytać przez zamglony od łez wzrok.

„Nie rozumiem” – wyszeptała łamiącym się głosem. „Dlaczego to robisz?”

Andrew usiadł w fotelu, nagle wyglądając na bardziej zmęczonego i kruchego.

„Moja żona, Mary, zmarła pięć lat temu” – zaczął, a jego wzrok zatonął we wspomnieniach. „Była onkologiem – najbardziej oddaną osobą, jaką znałem. Uratowała setki istnień, ale nie potrafiła uratować własnego”.

Przesunął dłonią po twarzy, jakby chciał otrzeć ból.

„Kiedy pierwszy raz zobaczyłem cię na tej gali charytatywnej, gdzie twój ojciec desperacko próbował zwrócić moją uwagę, dostrzegłem w twoich oczach tę samą pasję do medycyny, którą miała Mary. Tę samą chęć czynienia dobra”.

Emily była tak wzruszona, że ​​aż ją zatkało.

„Ale… małżeństwo? Po co się ze mną ożeniłeś, skoro chciałeś tylko wesprzeć moje studia?”

Andrew uśmiechnął się gorzko, w uśmiechu pełnym żalu.

„Twój ojciec ma ogromne długi. Zaproponował układ – twoją rękę w zamian za ich uregulowanie. To był jego pomysł, nie mój. Ale kiedy dowiedziałem się, że będziesz musiał rzucić szkołę, żeby pomóc rodzinie… zgodziłem się”.

Wstał i podszedł do okna, pogrążony w myślach.

„Nie chcę być dla ciebie prawdziwym mężem, Emily. Mam 60 lat, a przed tobą całe życie. Chcę tylko, żebyś miała szansę, którą Mary tak ceniła – szansę ratowania życia”.

Emily nie mogła uwierzyć w to, co słyszała. Wszystkie jej lęki, cały horror, który nosiła w sercu…

„Ale co powiesz światu? Moim rodzicom?”

„Oficjalnie jesteśmy małżeństwem. Ty zamieszkasz w mieszkaniu niedaleko uniwersytetu, a ja zostanę tutaj. Będziemy się spotykać okazjonalnie na imprezach, odgrywać rolę idealnej pary. Ale poza tym będziesz mogła swobodnie realizować swoje marzenia”.

Odwrócił się do niej i po raz pierwszy Emily dostrzegła ciepło w jego szarych oczach.