Biedny owdowiały ojciec przyjmuje w deszczową noc dwie zaginione siostry bliźniaczki, nie zdając sobie sprawy, że dziewczynki należą do jednej z najbogatszych rodzin w stanie.

Po południu Daniel zwiedzał plac budowy, który miał stać się jego nowym miejscem pracy. Jeden akt dobroci odmienił jego życie.

Mijały miesiące. Daniel zadomowił się w nowej roli, zarządzając jednym z osiedli mieszkaniowych Langford. Stał się znany i lubiany wśród lokatorów. Leo przeniósł się do lepszej szkoły. Ich dom znów był pełen śmiechu – czegoś, co Daniel obawiał się, że stracił na zawsze.

Emma i Lily często się odwiedzały, zawsze radosne i życzliwe. Choć żyły w świecie bogactwa, traktowały Daniela i Leo jak rodzinę. Więź, która nawiązała się tej burzliwej nocy, tylko się wzmocniła.

Pewnego wieczoru Charles przybył bez zapowiedzi. Obserwował, jak Daniel spokojnie pomagał sfrustrowanemu lokatorowi, okazując cierpliwość i zrozumienie. Później obaj mężczyźni siedzieli i patrzyli, jak niebo płonie pomarańczowo od zachodu słońca.

„Kiedy cię poznałem po raz pierwszy” – powiedział powoli Charles –

„Myślałem, że to ja mam wszystko. Ale zdałem sobie sprawę, że masz coś, co ja straciłem – serce”.

Daniel uśmiechnął się delikatnie.

„Czasami serce jest jedyną rzeczą, która pozwala nam iść naprzód.”

Karol skinął głową.

„Chcę, żebyś nadzorował wszystkie nadchodzące projekty społeczne. Rozumiesz ludzi. Rozumiesz życie. Tego nie da się nauczyć za pieniądze”.

To było coś więcej niż awans, to był nowy początek.

Daniel spojrzał na Leo śmiejącego się z bliźniakami i poczuł łzy w oczach.
„Dziękuję” – mruknął.
„Już na to zasłużyliście” – odpowiedział Charles.

Później tej nocy deszcz zaczął padać ponownie. Ale teraz brzmiał ciszej, jak wspomnienie tego, co się zmieniło.

Życzliwość zatoczyła koło. I życie zostało przepisane na nowo, bo jeden człowiek otworzył drzwi.