Biedny, samotny ojciec przygarnął dwie obce bliźniaczki, które zgubiły się w deszczu, pozwalając im przenocować – podczas gdy wszystkie inne rodziny je odprawiły. Nie miał pojęcia, że ​​ojciec dziewczynek jest miliarderem…

Deszcz padał od wielu godzin, jednostajnym rytmem, który zamieniał ciche ulice Vancouver w zwierciadła drżącego światła. Pod migoczącą latarnią uliczną mężczyzna o imieniu Owen Blake spieszył do domu ze swoją córeczką Norą, a ich buty chlapały w kałużach. Owen był samotnym ojcem, pracującym na późne zmiany w warsztacie naprawczym, starając się zapewnić Norze życie, które nie wydawałoby się tak ciężkie jak jego własne.

Gdy skręcili w Maple Avenue, Nora pociągnęła go za rękaw. „Tato, patrz”.

Dwie drobne postacie kucały pod markizą zamkniętej piekarni. Były to bliźniaczki, nie starsze niż osiem lat, przemoczone do suchej nitki i tulące się do siebie, by się ogrzać. Cienkie kurtki przylegały do ​​nich, a w ich oczach, szeroko otwartych ze strachu i wyczerpania, odbijał się blask przejeżdżających reflektorów.

Owen zawahał się. Dość już widział w życiu, żeby wiedzieć, że pomaganie obcym może czasem wiązać się z kłopotami. Mimo to, gdy jedna z dziewcząt cicho kaszlnęła, coś w nim drgnęło. Przykucnął obok nich.

„Hej, co tu robisz w taką pogodę?” zapytał cicho.

Starsza bliźniaczka przełknęła ślinę, zanim odpowiedziała. „Próbowaliśmy pukać do drzwi” – ​​powiedziała, a jej głos ledwie brzmiał głośniej niż szept. „Nikt nas nie wpuszczał”.

Owen patrzył na nich przez dłuższą chwilę. Jego mieszkanie było małe i przeciągłe, a spiżarnia w połowie pusta. Ale nie mógł odejść.

„Dobrze” – powiedział w końcu. „Chodź. Zaziębisz się tu na śmierć”.

Zdjął płaszcz i otulił nim drżącą parę, prowadząc ich przez deszcz. Nora szła obok nich, trzymając jedną z dziewczynek za rękę, jakby znała ją od zawsze.

W ich skromnym mieszkaniu Owen rozpalił stary grzejnik i znalazł suche ubrania w szufladach Nory. Bliźniaczki przedstawiły się jako Ava i Elodie. Powiedziały, że poprzedniego wieczoru zostały rozdzielone z ojcem podczas burzy i nie mogły znaleźć drogi powrotnej.

Owen podgrzał mleko na kuchence, wsypując resztki kakao. Zapach wypełnił pokój przelotnym ukojeniem. Dziewczyny popijały napoje w milczeniu, z powiekami ciężkimi od zmęczenia.

„Możesz tu dziś spać” – powiedział Owen łagodnie. „Jutro się dowiemy”.

Ava skinęła głową, szepcząc ciche „dziękuję”, po czym zwinęła się w kłębek obok siostry na kanapie. Patrząc, jak odpływają, Owen poczuł, jak coś w nim drgnęło – mieszanka opiekuńczości i smutku. Żadne dziecko nie zasługiwało na taki strach.

Owen nie wiedział, że ojciec bliźniaków, Sebastian Ward, był jednym z najpotężniejszych biznesmenów w Ameryce Północnej. Jego dzieci zaginęły 24 godziny wcześniej i cały kraj ich szukał.

O świcie Owena obudziły chichoty. W maleńkiej kuchni Ava i Elodie pomagały Norze smażyć naleśniki, z których większość ciasta wylądowała na blacie. Po raz pierwszy od dawna Owen się roześmiał. Dźwięk był dziwny, niemal obcy, ale ciepły.

Dołączył do nich przy stole, stawiając na nim trzy niepasujące do siebie talerze. „Pamiętasz, jak miał na imię twój tata?” – zapytał ostrożnie.

Elodie zawahała się, zerkając na siostrę. „Sebastian Ward” – powiedziała w końcu.

Owenowi o mało nie upuścił widelca. Znał to nazwisko z telewizji, z billboardów, z nagłówków o miliardowych kontraktach. Przez chwilę po prostu wpatrywał się w te dwie dziewczyny, nie mogąc uwierzyć, że te przemoczone deszczem dzieciaki pochodzą ze świata tak odległego od jego własnego.

Zanim zdążył zdecydować, co zrobić, wyraz twarzy Avy zmienił się na niespokojny. „Proszę, nikomu jeszcze nie mów” – powiedziała. „Gdziekolwiek pójdziemy, ludzie dbają tylko o pieniądze naszego taty. Ty nie. Byłeś miły”.

Owen nie wiedział, co odpowiedzieć. Po prostu skinął głową.