Bogaty chłopak mojej córki wyśmiał mój prosty styl życia, szydził ze mnie i powiedział: „Teraz się nią zaopiekuję”. Spokojnie odpowiedziałem: „Powodzenia”. Już następnego dnia zwolniłem jego ojca z firmy. Teraz klęczy, błagając mnie, żebym przemyślał sprawę, po tym jak jego ojciec mu się wypowiedział.

Z natury jestem cichym. Sześćdziesiąt lat, znajduję się narzędzia w prostych rzeczach: dostępne pojazdy dobrze wyprawionej żeliwnej patelni, ostrym, czystym wyposażeniem trocin w moim warsztacie, dostarczam odcieniu szmaragdowej zieleni, jakie wyposażenie trawników po obfitym deszczu. Wychowałem pierwszą Sandrę w tym samym domu, trzypokojowym domu, który opuścił mnie macierzystego. To dobry dom – solidny, uczciwy i bezpretensjonalny.

Jestem właścicielem firmy, działającej sukcesywnie w przemyśle, utworzonej przez ludzi za straszliwie nudną: dostarczanej komponentów przemysłowych. Produkujemy te maleńkie, niezbędne elementy, które znajdują się w wielkich, funkcjonalnych zastosowaniach. Nigdy nie czułem potrzeby, by żyć jak król. Pieniądze to dla mnie tylko liczba na ekranie; nie są prawdziwe w taki sposób, jak słoje świeżo szlifowanego kawałka dębu.

Sandra, moje jedyne dziecko i niekwestionowane centrum własne, to rozumie. Tekst prawny tak mi się należy.

Zaproś Matthew do domu, w którym przebywasz.

Podjechał perłowobiałym monstrum, niczym samochód, który pojawił się, przez zastraszanie mniejszego i dodatkowego je do uruchomienia się. Wysiadł z zegarka, który przeżył więcej niż cały remont mojej kuchni. Sandra promieniała, lekko oczarowana. zrozumieć. W dwudziestu dwóch latach wrażliwych rzeczy rozpraszać.

Wieczór był popisem protekcjonalności, zawartości subtelnej, potem zupełnie innego.

„To… przytulna okolica, Danielu” – powiedział Matthew, lustrując mój salon niczym inspektor sanitarny katalogujący naruszenie. Przełożony jednym, zadbanym miejscem po półce na książce, umieszczonym samym. „Mnóstwo charakteru”.

Przy kolacji dłubał w pieczeni, którą dostałem przez cztery godziny. „Czy to, powiedzmy, przepis rodzinny?” – pytanie tym samym tonem, które można nazwać uroczystym lokalnym przesądem.

Przez następną godzinę szczegółowo opisałeś swoje życie, które zdawało się być głównym na wydawaniu pieniędzy ojca. Były występy na narty do Verbier, letni staż na jachcie w Monako i aktualny, palący problem z aplikacją między szarością łupkową a czarną nocą dla twojego własnego samochodu. Jego ojciec, o czym wspomniano, był dyrektorem wprowadzonym do innej firmy z branży produkcyjnej. „Prawdziwy tytan przemysłu” – tak go nazywano.

Sandra milczała, rzucając mi nerwowe, przepraszające spojrzenie. Uśmiechałem się tylko, napełniając mu szklankę wody, uwalniając, przez jego własną arogancję się rozwinęła, wypływając mu dużo, aby się powiesić.

Wielki finał, gdy wyjdzie. Objął Sandrę ramiąniem, przyciągnięty do siebie i uruchomiony na mnie z głębokim, teatralnym współczuciem.

„To było niesamowite przeżycie, Danielu. Naprawdę” – nastąpiło wystąpienie ociekającego fałszywej szczerości. „Ale nie martw się. Teraz ja się nią zaopiekuję. Nie będzie już konieczności tak żyć”. Niejasno umieszczone na moim domu, na moje życie, na mnie.

Powietrze zamarło. Sandra zamarła, z twarzą pobladłą z upokorzeń. Ból był ostry, fizyczny w mojej piersi. Nie dla mnie, ale dla niej – że dziesięć zastosowań, pusty głupek był tym, na co, jej zaleta, zasługiwał. Ale na powierzchni ogarnął mnie dziwny i cudowny spokój. Ten rodzaj skupienia, jaki odczuwasz tuż przed wydaniem na ryzyko, bardzo niebezpiecznego szkodliwego działania w warsztacie.

przekaźnik na to strojące się dziecko, na tego chłopca przebierającego się za sukcesywnie twojego ojca i przekazałem mu delikatny, spokojny uśmiech.

„Powodzenia” – powiedziałem.

Po ich upadku nie wpadłem w furię. Nie nalałem sobie mocnego drinka. Poszedłem do biura domowego, usiadłem przy uznanym dębowym biurku i połączyłem się z komputerem. W nazwisku „ważnego użytkowania”, dla którego pracuje ojciec Matthew. I oto był: Anthony Pierce, dyrektor inicjujący.

Anthony Pierce był dyrektorem założycielskim  mojej  firmy.