„Och, Emily… dzięki Bogu” – wykrztusił, nie można powiedzieć nic więcej.

Zespół medyczny, zaalarmowany przez monitory, rzucił się do akcji, a ich miny zmieniły się z konsternacji w zdumienie na widok Emily rozbudzonej i czujnej. Szybko przechodzą badania, które dla Richarda, nie mogąc wykryć ataku, które wydają się działać w zwolnionym tempie.

Pośród chaosu chłopiec cicho podkradł się do drzwi. Richard do końca i za prawidłowe: „Czekaj!”.

Chłopiec zatrzymany i zastosowany do jego twarzy, jego wyraz twarzy był pogodny.

„Jak się masz…?” – zaczął Richard, ale dał mu słowa. „Dziękuję.”

Otrzymano je, prostym, podawanym przez użytkownika, który zdawał się być słyszalny poza jego wiekiem. „Znalazła drogę powrotną. Ja tylko pokazałem jej, gdzie patrz”.

Po tych słowach prowadzący się i odszedł, znikając w korytarzach tak cicho, jak przyszedł.

Plotki o tym, co obowiązuje w pokoju 317, szybko rozchodzą się po szpitalu. Personel i pacjenci szeptali o bosonogim chłopcu, który został najskuteczniejgo. Innym od rzucenia na jako nonsens, mało prawdopodobny zbieg okoliczności, podczas gdy inni są przekonani, że faktycznie doszło do czegoś cudownego.

Dla Richarda nie ostatecznego znaczenia, w co ktoś wierzy. Jego córka była zdrowa, żywa i zdrowa. Tylko się liczyło. W głębi serca wiedział, że nigdy nie zapomniał dziecka o zakurzonych stopach i pewności siebie, która przeniosła logikę, i przysiągł sobie, że pewnego dnia odnajdzie, ofiarowując mu coś więcej niż tylko słowa wdzięczności.

Gdy Richard został dodany, świat na zewnątrz obiektu nadal wirował, pojawiło się pytanie i zdziwienia, a wystąpienie na zawsze odmieniło jedną rodzinę.