Byłam załamana, bo rodzice odmówili płacenia za moją operację – mówili, że to „za dużo pieniędzy”. Ale w następnym tygodniu kupili mojej siostrze nowiutkie BMW. Myślałam, że to już koniec… aż do momentu, gdy zadzwonił dziadek i wszystko się zmieniło.

Ból uderzył mnie tak mocno, że upuściłam tacę. Kawa rozprysła się na blacie. Sztućce z brzękiem pospadały na podłogę, a ja musiałam chwycić się krawędzi witryny z wypiekami, żeby nie upaść. Przez sekundę wszystko wokół mnie – szum ekspresu do kawy, radosne rozmowy klientów, zapach cynamonu i drożdży – zlało się w ścianę hałasu. Ale ból był ostry, piekący, jakby ktoś sięgnął do mojego wnętrza i skręcił moje wnętrzności w węzeł.

„Hej, Naen, wszystko w porządku?” – zawołał mój menadżer z tyłu.

Zmusiłam się do uśmiechu, ocierając pot z górnej wargi. „To tylko skurcz” – skłamałam. „Nie jadłam dziś rano zbyt wiele”.

Nie pierwszy raz to powiedziałem. I nie był to tylko skurcz. Od tygodni ból w żołądku narastał, zaczynając od tępego pulsowania po posiłkach, a potem przeradzając się w ostre kłucia, które pozbawiały mnie tchu. Ale nie poddawałem się. Nie mogłem sobie na to pozwolić.

W wieku 27 lat praca na pół etatu w piekarni Sweet Haven nie wiązała się z ubezpieczeniem. A między czynszem, zakupami spożywczymi i pomocą w opłacaniu rachunków w domu, wizyty u lekarza były luksusem, na który nie mogłam sobie pozwolić. Próbowałam wszystkiego: leków bez recepty, termoforów, herbaty miętowej, takiej jak parzyła moja babcia, ale nic nie łagodziło bólu. Więc jakoś sobie z nim radziłam, uśmiechałam się, ukrywałam go, aż w końcu nie dałam rady.

Tego wieczoru, po zamknięciu, pojechałam autobusem prosto do przychodni w pobliżu centrum handlowego. Jarzeniówki brzęczały mi nad głową, a ja siedziałam, trzymając się za brzuch i drżącymi rękami wypełniając formularze. Lekarka, która mnie przyjęła, była miła, ale jej oczy mówiły mi więcej niż głos. Delikatnie nacisnęła na mój bok, zadała kilka pytań, a potem powiedziała: „Kieruję panią do specjalisty. Nie chcę zgadywać. To może wymagać interwencji chirurgicznej”.

Chirurgiczny. To słowo zmroziło mi krew w żyłach. Operacja oznaczała zwolnienie z pracy, rachunki, rekonwalescencję, pieniądze, których nie miałam i których znalezienia nawet nie mogłam sobie wyobrazić. Mimo to poszłam do specjalisty. Przejrzał skany i potwierdził: prawdopodobnie niedrożność jelit, być może coś poważniejszego. „Jeśli nie zaczniemy działać wkrótce” – powiedział, stukając ciężkim palcem w teczkę – „to nie tylko będzie bolesne. To będzie niebezpieczne”. Siedziałam w jego gabinecie, kiwając głową, jakbym rozumiała, chociaż słyszałam tylko słowo „niebezpieczne”.

Szedłem do domu w milczeniu, z teczką z kosztorysami i kodami procedur mocno przyciśniętą do piersi, jakby mogła mnie jakoś uchronić przed ogarniającym mnie strachem. Tego wieczoru poczekałem z rozmową z rodzicami do kolacji. Musiał nadejść odpowiedni moment.

Zmywarka szumiała, a telewizor mruczał coś nieuchwytnego w tle. Mama wydłubywała ziarenka z zębów paznokciem, a tata dopijał resztę mrożonej herbaty. Wziąłem głęboki oddech i wszedłem do salonu.

„Czy mogę z wami obojgiem porozmawiać przez chwilę?” zapytałem.

Spojrzeli na mnie, jakbym właśnie przerwał prezydenckie przemówienie. Tata wyciszył telewizor z ciężkim westchnieniem. Mama nawet nie próbowała ukryć przewrócenia oczami. „Znowu chodzi o samochód? Bo już powiedzieliśmy nie”.

„Nie, nie chodzi o samochód” – powiedziałem szybko. „Chodzi o mnie”. Uniosłem teczkę, a moje palce drżały. „Byłem u lekarza dwa razy. Uważają, że muszę iść na operację”.

Cisza. Nie szok, nie panika. Tylko ta pustka, która wypełnia pokój, gdy nikogo tak naprawdę nie obchodzi, co jest mówione.