Byłem w muzeum, kiedy kobieta wręczyła mi krótką notatkę: „Po prostu zachowuj się normalnie. Uśmiechaj się. Wyjdź, kiedy ja wyjdę”. Spojrzałem w górę, a ona szepnęła: „Chyba ktoś cię śledzi od jakiegoś czasu”. Kiedy się odwróciłem, nie mogłem uwierzyć, kto tam stał.

„Ten mężczyzna cię śledzi” – wyszeptała, ledwo poruszając ustami. „Ten w szarym garniturze, obok rzymskich rzeźb. Nie patrz prosto”.

Moje serce zaczęło powoli i ciężko walić o żebra.

Mam sześćdziesiąt trzy lata. Wychowałam troje dzieci, pochowałam męża i od trzydziestu lat prowadzę małą firmę księgową w domu w Cedar Falls w stanie Oregon. Przetrwałam recesje, rachunki za leczenie i ten rodzaj żalu, który sprawia, że ​​człowiek o drugiej w nocy z trudem łapie oddech w cichej kuchni.

Nic nie jest w stanie przygotować cię na taką chwilę, niezależnie od tego, ile kryminałów przeczytałeś.

Przełknęłam ślinę, skinęłam lekko głową, jakbym zgadzała się z opinią Turnera na temat sposobu wykorzystania światła, i lekko obróciłam głowę, jakbym rozważała przejście do następnej galerii.

Wtedy go zobaczyłem.

Mężczyzna w szarym garniturze, stojący obok rzymskiego marmurowego popiersia, udawał, że przygląda się rzeźbie. Był wysoki, po czterdziestce, miał kanciastą szczękę i zimne, niebieskie oczy, które co kilka sekund zerkały na mnie. Nosił zegarek, który prawdopodobnie kosztował więcej niż mój pierwszy samochód.

Krew odpłynęła mi z twarzy.

Rozpoznałem tę linię szczęki. Te oczy. Ten drogi zegarek.

Spotkałem go wcześniej tylko dwa razy. Oba razy w domu mojego syna Jamesa w Cedar Falls. Oba razy w okolicznościach, które wtedy wydawały się zupełnie normalne.

„Znasz go?” – mruknęła kobieta.

„Tak” – udało mi się wydusić. „To wspólnik biznesowy mojego syna. A raczej był. James powiedział, że wykupił go sześć miesięcy temu. Powiedział, że przeprowadził się do Singapuru”.

Wyraz twarzy kobiety stał się bardziej napięty.

„Pani Jackson” – powiedziała cicho, wciąż patrząc na obraz. „Nazywam się Jennifer Keading. Jestem prywatnym detektywem. Musimy porozmawiać – ale nie tutaj. Proszę pójść za mną za trzy minuty”.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, odsunęła się i zatrzymała się przed obrazem Moneta, po drugiej stronie galerii, jakby miała mnóstwo czasu.

Moje ręce drżały, gdy ściskałam torebkę.

Donald Holloway miał wyjechać. James wydał skromną kolację, gdy wykup został sfinalizowany. Steki z grilla na jego podwórku w Cedar Falls, dobre kalifornijskie wino, jego żona Melissa promieniejąca, opowiadająca o tym, że w końcu rozbudują dom „na wzgórzu”. Wszystko wydawało się takie… normalne. Taka typowa amerykańska nijaka wizja.

Odważyłem się jeszcze raz spojrzeć w stronę rzymskich rzeźb.

Donald wciąż tam był, z jedną ręką w kieszeni, a drugą lekko opartą o balustradę wystawy. Jego wzrok omiatał galerię, ale zawsze wracał do mnie.

Nie wyglądał na człowieka, który przemierzył pół świata.

Wyglądał, jakby miał misję do wykonania.

Miałem wrażenie, że notatka w mojej ręce ważyła dziesięć funtów.

Rozłożyłem go ostrożnie.

Twój syn mnie nie wykupił. Okradł mnie. 2,3 miliona dolarów. Obserwuję twoją rodzinę od trzech miesięcy. Tylko ty możesz mi pomóc zrozumieć dlaczego. Nie ufaj nikomu.
— JK

Nogi mi zmiękły. Oparłem się o ścianę galerii, udając, że czytam tablicę o dziewiętnastowiecznych technikach oświetlenia.

2,3 miliona dolarów.

James prowadził firmę konsultingową w branży nieruchomości komercyjnych. Z sukcesem, legalnie – a przynajmniej tak zawsze uważałem. Założył firmę osiem lat temu z Donaldem, gdy James miał trzydzieści pięć lat i po śmierci ojca pragnął się wykazać. Rozwinęli firmę z dwuosobowego biura w centrum handlowym do piętnastu pracowników w przeszklonym budynku przy autostradzie I-5 niedaleko Portland.

James kupił piękny biały dom w stylu kolonialnym w ładniejszej części Cedar Falls. Jego dwie córki – moje wnuczki, Emma i Sophie – uczęszczały do ​​prywatnej szkoły chrześcijańskiej z zadbanym boiskiem do futbolu amerykańskiego i lśniącą nową salą gimnastyczną.

Myślałem, że znam swojego syna.

Po drugiej stronie sali, niedaleko wyjścia do kawiarni na dziedzińcu, Jennifer złapała mój wzrok i lekko skinęła głową.

Zmusiłem stopy do ruchu. Jeden krok. Potem drugi. Minąłem renesansowe portrety. Minąłem grecką ceramikę. Minąłem parę turystów kłócących się cicho o mapę.

Moje odbicie w szklanej gablocie wydawało się blade. Starsze niż moje lata.

Donald podążał w pewnej odległości.

W kawiarni muzealnej na parterze panował gwar i tłumy jedzących lunch – dzieciaki z kartonikami soków, pary dzielące się sałatkami, turyści porównujący mapy południowej Kalifornii. Zapach kawy i grillowanych panini przebijał się przez delikatny zapach kurzu i lakieru unoszący się w powietrzu.