c2 „Skoro twój mąż jest ᴅᴇɑᴅ, opłakuj go, spakuj walizki i nigdy nie wracaj!” – powiedziała moja synowa przy obiedzie. Syn tylko się uśmiechnął i skinął głową. Wyprowadziłam się bez słowa. Następnego dnia poszłam do banku i…

Powiedziała to przy ziemniakach, jakby eksmisja była dodatkiem.

„Teraz, kiedy twój mąż odszedł, opłakuj go, spakuj walizki i nigdy nie wracaj” – powiedziała moja synowa przy obiedzie. Mój syn tylko się uśmiechnął i skinął głową.

„Tak naprawdę ten dom nigdy nie był twój.”

Nie sprzeciwiałem się. Przeprosiłem bez słowa. Później, gdy naczynia wyschły, a światła zgasły, stanąłem na korytarzu i pozwoliłem ciszy podpowiedzieć mi, co robić dalej.

Jadalnia wydawała się inna bez Noela. Mahoniowy stół, na którym gościły niezliczone rodzinne obiady, wydawał się teraz zbyt duży, zbyt pusty, mimo że siedzieliśmy przy nim we troje. Co chwila zerkałam na jego krzesło, spodziewając się ujrzeć jego delikatny uśmiech i kojącą obecność. Nie minęło dużo czasu, odkąd go pochowaliśmy. Żal ciążył mi w piersi, sprawiając, że każdy oddech wydawał się trudny do zniesienia.

„Podaj ziemniaki” – powiedziała Romy głosem tak ostrym, że aż tknął szkło. Nigdy nie lubiła ciepła w moim towarzystwie, ale tej nocy w jej słowach kryło się coś chłodniejszego.

Wade, mój czterdziestokilkuletni syn, siedział między nami jak sędzia, który już wybrał strony. Ledwo na mnie spojrzał. Chłopak, który kiedyś wpełzał mi na kolana po koszmarach, teraz mierzył rozmowy jak rachunki – co jest winne, co się należy, co można odpisać.

„Nabożeństwo było piękne” – powiedziałem. „Twój ojciec byłby zachwycony, widząc tylu ludzi”.

Romy odłożyła widelec z rozmysłem i precyzją. „Tak, cóż, właśnie o tym musimy porozmawiać, Myrtle. Teraz, kiedy Noela nie ma, ten dom będzie dla ciebie zbyt trudny do opanowania w pojedynkę”.

„Za dużo?” Zamrugałam. „Zarządzam tym domem od ponad trzydziestu lat. Znam każdą skrzypiącą podłogę i kapryśny kran”.

„Właśnie w tym tkwi problem” – powiedziała, zsuwając uprzejmie maskę. „Nie młodniejesz, a utrzymanie takiego miejsca jest drogie. Najlepiej byłoby przenieść się w bardziej odpowiednie miejsce”.

Słowo „przeprowadzka” uderzyło jak cios. „To mój dom. Z Noelem zbudowaliśmy tu nasze życie. Wade tu dorastał”.

„Mamo” – mruknął Wade – „Romy ma rację. Samo utrzymanie jest przytłaczające”.

„Nie jestem bezradna” – powiedziałam, słysząc, jak mój głos się łamie. „Każdy pokój spaja nasze życie”.

„Wspomnienia nie opłacą rachunków za media ani podatków od nieruchomości” – powiedziała Romy. „Bądź praktyczny”.

„Co dokładnie sugerujesz?” – zapytałem.