CH2. Było gorące popołudnie w wiosce. Ja – Hanh – kucałem tam, zbierając suche gałązki, żeby rozpalić ogień. Mój dziesięcioletni syn patrzył na mnie niewinnym wzrokiem w drzwiach.

„Jutro wracam do domu” – powiedział, trzymając mnie za ręce. „Porozmawiam z rodzicami, dostanę ich błogosławieństwo i wrócę. Weźmiemy ślub. Razem wychowamy nasze dziecko”.

“Obiecujesz?”

„Obiecuję. Wrócę za trzy dni. Najwyżej za cztery.”

Pożegnał się pocałunkiem na przystanku autobusowym, a jego dłoń zatrzymała się na chwilę na moim wciąż płaskim brzuchu. „Dbaj o nasze dziecko” – powiedział.

Patrzyłem, jak autobus znika na drodze, wzbijając na swojej drodze tumany kurzu.

To był ostatni raz kiedy go widziałem.

Okrucieństwo szeptania

Kiedy moja ciąża stała się widoczna, Thanh był już dwa miesiące poza domem. Wysyłałam listy na adres, który mi podał – jego ciotka przysięgała, że ​​to poprawny adres – ale nie otrzymałam odpowiedzi.

Wieś zaczęła to zauważać.

„Hanh przybrał na wadze” – powiedział ktoś na targu, a ton głosu sugerował, że doskonale wiedział, dlaczego.

„Ale jeszcze nie męża” – dodał inny głos.

„Prawdopodobnie zaszła w ciążę z jakimś chłopakiem z miasta, który ją wykorzystał, a potem uciekł”.