Chłopiec w milczeniu znosił okrutne słowa swojej macochy – aż do momentu, gdy służąca przemówiła i wszystko zmieniła

„Mój syn i ja kiedyś w to graliśmy” – powiedziała. „Teraz jest starszy, ale je zachowałam”.

„Masz syna?” zapytał Leo.

„Tak” – uśmiechnęła się. „Mieszka teraz z ojcem”.

Grali w „Węże i drabiny”. Marina nie pozwoliła Leo wygrać – grała uczciwie.

Zsuwając się po długim wężu, uniosła ręce. „Nie ma mowy! To niesprawiedliwe!”

Leo patrzył, a potem wybuchnął śmiechem. Marina też się roześmiała. Sala wypełniła się radością.

Tej nocy Tomás siedział sam w salonie i rozmyślał o wszystkich zmianach.

Patrzył przez szklane drzwi, jak Marina pomagała Leo z układanką. Chłopiec znów się śmiał, pełen życia.

Kiedy Marina odwróciła się, by odejść, Tomás ją zatrzymał.

„Dokonałeś czegoś, czego nie dokonałby żaden lekarz” – powiedział cicho.

Uśmiechnęła się delikatnie. „Nie zrobiłam wiele. Po prostu słuchałam”.

Tomás patrzył na nią przez dłuższą chwilę. „Czasami to wystarczy”.

W tym momencie, po raz pierwszy od śmierci Clary, dom nie wydawał się już pusty. Czuł się żywy.