Co roku w Boże Narodzenie mama oznajmiała rodzinie: „Wciąż singielka? Jakież z ciebie rozczarowanie!”. Nigdy się nie broniłam. W tym roku oznajmiła: „Nigdy nie będzie wystarczająco dobra dla nikogo!”. Powiedziałam cicho: „Chciałabym, żebyście wszyscy kogoś poznali”. Kiedy mama zobaczyła, kto powoli wchodzi do pokoju… Zbladła.

„Wciąż singiel. Jakież rozczarowanie.”

Głos mojej matki rozbrzmiał w salonie, przecinając radosną świąteczną muzykę niczym nóż. Stałem tam, balansując tacą ciasteczek, które właśnie wyciągnąłem z piekarnika, czując, jak wszystkie pary oczu w pokoju zwracają się w moją stronę. Znajomy żar upokorzenia wpełzł mi na kark.

„Mamo, proszę” – powiedziałam cicho, odstawiając tacę na stolik kawowy drżącymi rękami.

„Proszę, co?” Machnęła lekceważąco ręką, a jej obrączki odbiły światło od choinki. „Stwierdzam tylko fakty, Maryanne. Masz trzydzieści siedem lat. Twoja siostra wyszła za mąż w wieku dwudziestu pięciu lat. Nawet twoja kuzynka Patricia kogoś znalazła, a kiedyś była taka nieśmiała”.

To była coroczna tradycja, której się obawiałem. Każdego Bożego Narodzenia, bez wyjątku, moja mama znajdowała sposób, by oznajmić całej rodzinie, że jestem singlem, jakby to była najświeższa wiadomość. Współczujące spojrzenia ciotek, niezręczna cisza wujków, ledwo skrywane uśmieszki młodszych kuzynów. Znałem je wszystkie na pamięć.

Mam na imię Maryanne i w lutym kończę trzydzieści osiem lat. Mieszkam w Portland w stanie Oregon, gdzie pracuję jako starszy dyrektor ds. marketingu w Bright Hollow Labs, firmie zajmującej się badaniami farmaceutycznymi. Dla świata zewnętrznego moje życie może wydawać się udane. Mam piękne mieszkanie z widokiem na rzekę, karierę, którą budowałam niestrudzenie, i niezależność finansową.

Ale dla mojej rodziny to się nie liczyło. Jedynym miernikiem sukcesu, jaki uznawali, było to, czy miałam męża i dzieci.

„Eleanor, może powinniśmy porozmawiać o czymś innym” – powiedział mój ojciec z fotela, choć w jego głosie brakowało przekonania. Nigdy tak naprawdę nie przeciwstawił się mojej matce, przez trzydzieści dziewięć lat ich małżeństwa.

„Dlaczego mielibyśmy?” – kontynuowała mama, odwracając się do sali pełnej krewnych, którzy zebrali się na nasze doroczne obchody Bożego Narodzenia. „Może jeśli będziemy o tym wystarczająco dużo rozmawiać, w końcu coś z tym zrobi. Spójrzcie na nią. Nie młodnieje”.

Moja siostra Victoria, siedząca na kanapie z mężem Geraldem i dwójką dzieci, patrzyła w dół na kieliszek z winem. Unikała mojego wzroku. Kiedyś byłyśmy sobie bliskie, kiedy byłyśmy młodsze, ale gdzieś po drodze zaczęła powtarzać poglądy naszej matki. A może zawsze się z nią zgadzała, a ja po prostu nie chciałam tego widzieć.

„Mam satysfakcjonujące życie, mamo” – powiedziałam, starając się, żeby mój głos brzmiał spokojnie. „Moja kariera jest dla mnie ważna”.

„Kariera nie ogrzeje cię w nocy” – odparła moja mama. „Kariera nie da ci wnuków. Wiesz, jakie to żenujące, kiedy moi znajomi pytają o ciebie? „Och, Maryanne wciąż skupia się na karierze”. Muszę to powiedzieć, a oni wszyscy patrzą na mnie z politowaniem.

Poczułam, jak coś we mnie pęka, ale przełknęłam to. To nie był pierwszy raz i przez lata nauczyłam się, że bronienie się tylko pogarsza sprawę. Mama tylko się zacieśniała, a reszta rodziny oglądała spektakl jak rozrywkę.

„Szynka pachnie cudownie” – powiedziałem, rozpaczliwie próbując zmienić temat. „Mam to sprawdzić?”

„Nie zmieniaj tematu” – powiedziała mama ostro. „To ważne. Marnujesz życie, Maryanne. Te rzekome podróże służbowe, to luksusowe mieszkanie. Po co to wszystko, skoro i tak zostaniesz sama?”

Zauważyłem, że mój wujek Robert niespokojnie wierci się na krześle. Ciocia Susan z wielkim zainteresowaniem oglądała swoje paznokcie. Nikt nie zamierzał mi pomóc. Nigdy tego nie zrobił.

„Może Maryanne jest zadowolona ze swoich wyborów” – powiedział słabo mój ojciec.

Ale mama uciszyła go spojrzeniem.