Codziennie wracałam do domu po dwunastu godzinach pracy i słyszałam, jak mój mąż narzeka na bałagan w domu.

Sięgnął po długopis… i zamarł. Ani słowa, ani ruchu. W pokoju panowała niemal namacalna cisza. Jego milczenie mówiło głośniej niż jakakolwiek wymówka.

Spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam:
„Nie będę już dłużej dźwigać tego ciężaru sama. Jeśli nie potrafisz okazać współczucia ani szacunku, jeśli dbasz tylko o siebie, to nie potrzebuję kogoś takiego u boku.

Nie mam obowiązku płonąć dla rodziny, która ceni tylko moje poświęcenie, ale nie mnie.

Tym razem nie odpowiedział. I po raz pierwszy od dawna poczułem siłę w swoim głosie.